Midlife-man

Hij is er wel, hij is er niet

Opgesloten in zichzelf

Zijn mond lacht, maar zijn ogen staan dof

Hij luistert, zoals hij altijd luisterde

Maar zijn gedachten dwalen af

Zijn lichaam zit op de stoel

Zijn geest is elders

Ik vertel, omdat hij vroeg

Over alles wat ik heb geleerd

Gelezen en uitgewisseld

De bijzondere mensen op mijn pad

Mijn openheid en hoe sterk ik me voel

Een vogel die na jaren uit haar kooi is vrijgelaten

Hij zwijgt met een verwarde blik

Ik merk dat hij blij voor me is

Dat zegt hij ook, maar zonder lach

Ik voel onrust in zijn stilte

Het verrast hem

Pijnlijk denk ik

Ieder hoopvol woord dat ik zeg

Elke krachtige zin

Maakt hem kleiner

Kwetsbaar

Ik ben gegroeid

En deel dat met hem

Zonder hem te noemen

De relatie aan te raken

Enkel mijn reis

En dat ik sta te popelen

Vol vertrouwen in de toekomst

Kennelijk voelt hij, merkt hij

Dat hij niet voorbij komt

Niet in dit verhaal past

Hij is de buitenstaander

Zoals hij altijd al was

En zonder hulp altijd zal blijven

Ik zie zijn pijn

Voel het in zijn zwijgen

Ik zou hem willen vasthouden

Niet als geliefde, maar als vriend

Een knuffel geven, troostend

Maar ik doe het niet

Hij houdt mij op afstand

Om niet in te storten

Af te brokkelen

Zijn muren blijven overeind

Ik sta open

Zacht en vriendelijk

In staat om even te vergeten

De ontrouw, leugens, pijn en streken

Ik zie een gebroken man

En ik meen zijn pad te kennen

Ik ken hem, de man die er niet meer is

Het doet pijn

Om een dierbaar mens, eerder mijn vriend

Te zien lijden

Medelijden

Ik laat hem los

De afstand wordt steeds groter

Mijn autonomie groeit elke dag

Ook mijn mededogen en mildheid

Waar ik flinke stappen maak

Hinkt hij achteruit

Ik zorg goed voor mezelf

Koester mijn innerlijke kind

Probeer mezelf te geven

Wat ik eerder bij hem hoopte te vinden

Het gemis blijft nog even

De liefde woont nog in mijn hart

Maar onze puzzel gaat niet meer passen

Mijn toekomstbeeld is gewijzigd

Vol hoop, vertrouwen en vrijheid

Dat neemt niemand me nog af

Ik zie het kind in de man

Het kind dat niemand zag

Dat zichzelf heeft opgevoed

In onzichtbaar zijn en aanpassen

De man die niet kan praten

Een verdrietig eenzaam boos kind nu

Ik zie dat kind, de man achter deze man

Tegenover mij zittend

Het onvermogen, daar huil ik om

Alleen ik kan het niet veranderen

We hebben ieder ons eigen pad te gaan

Toch wens ik hem het beste

Net als ik dat mezelf gun

@missnienox, juli 2017