Prooi

“Als je alles van tevoren had geweten, had je het dan gedaan?” Die vraag bleef haar kwellen en het voelde als een strak koord om haar nek, altijd aanwezig. Ze kon de gedachte niet van zich afschudden dat ze misschien een fout had gemaakt, dat was simpelweg ondragelijk. Het was de schuld van Lars, hij had haar weggejaagd en in de armen van Max gedreven. Die was nu haar grote liefde, de reden waarom ze wilde blijven leven.

Lydia was teleurgesteld in het leven en ze voelde zich tekortgedaan. Waarom viel elke man uiteindelijk tegen? Ze wist heel goed hoe ze een man kon binnenhalen, dat was haar grootste talent. Althans dat zeiden haar zussen en die wisten zulke dingen. Lydia was de jongste van de drie en uiterlijk leken ze weinig op elkaar. Zij was de blonde stille, maar ze had wel het liefste snoetje volgens haar vader. Lydia was onzeker over haar uiterlijk door de vreemde verhoudingen. Ze haatte haar zware billen en dijen als zadeltassen, ondanks haar platte buik en slanke schouders die wel mooi waren. Lars kon niet vaak genoeg zeggen dat ze prachtig was, maar zij geloofde hem al lang niet meer.

Hij had haar ten huwelijk gevraagd toen ze zwanger was van de oudste, rozig van de hormonen had ze ja gezegd. Lars was sowieso van de keuzes maken, het regelen en zorgen. Zij voelde zich daar altijd goed bij, dacht ze. Nu was alles anders. Lars had haar altijd in de watten gelegd, hij kookte, deed boodschappen en zorgde goed voor haar en de kinderen. Zeker toen de tweede jongen werd geboren bleek haar man onmisbaar. De borstvoeding lukte niet en Bram had koemelkallergie. Lars deed alles zodat zij kon rusten. Waarom lukte het voeden niet? Waarom werd ze gek van de moederrol die van haar verwacht werd? Waarom overkwam haar dit toch altijd, terwijl andere moeders nooit ergens last van hadden? Haar vriendin Tanja hielp mee waar ze kon, Lydia hoefde haar maar te vragen en ze stond voor haar klaar. Daar zijn vriendinnen voor en het scheelde ook dat Tanja haar zo goed aanvoelde en de oudste iedere dag naar school bracht. Toch vond Lydia dat ze nog steeds te weinig rust kreeg.

Met mensen omgaan was moeilijk, niemand begreep haar en zij begreep hen ook niet. Lydia stond vaak apart van de andere ouders bij het schoolhek. Ze had weinig behoefte om bij de rest te staan, maar zette wel haar vriendelijke blik op. Haar lief lachende mond had haar al vaak geholpen. Zonder iets te zeggen bleek ze uitnodigend om tegen te praten. Vooral mannen spraken haar aan en startten het gesprek, het enige dat zij hoefde te doen was luisteren en glimlachen. Haar was vaak verteld dat ze zo’n lieve glimlach had en thuis voor de spiegel oefende ze haar gezichtsuitdrukking. Ze vond haar gezicht wel aardig, maar de volgende dag kon ze daar totaal anders over denken.

Lydia was gewend aan Tanja die contact had met iedereen. Zij was sociaal en wist hoe het werkte, net als Lars die makkelijk met anderen kletste en tijdens belangrijke gesprekken het woord voerde. “Laat mij dat maar opknappen lieverd, geen probleem!” Voor hem leek alles eenvoudig en dat begon haar steeds meer te storen. Hij bepaalde alles in zijn eentje en was haar altijd een stapje voor. Zijn zelfvertrouwen op dat gebied deed het hare krimpen en ze had al zo weinig. Niet dat ze dit allemaal zelf helder had, ik stel me dat gewoon zo voor.

Lydia kwam in verzet tegen haar zorgende man en ze begon steeds meer kritiek te uiten. Kon hij niet wat vaker complimentjes maken en waarom trok hij de jongens zulke vreemde setjes aan? Het ergste vond ze dat hij geen uitjes organiseerde als gezin, samen lekker weg. Zij wist niet hoe ze dat moest regelen, want dat was zijn afdeling, dus kwam ze tot de conclusie dat ze niet gelukkig was. Het lag allemaal aan hem. Hij was immers veranderd van ondernemende romantische man naar een huisvader. Lydia voelde zich niet gehoord en gezien en zeker niet sexy. Lars gaf de kinderen teveel aandacht en dat ging ten koste van haar.

Bij school stond altijd die andere moeder, Karen en soms haar lange stille man. Zij praatte wel met de anderen, zij was net als hen. De laatste tijd stonden ze er op vrijdagmiddag met zijn tweeën en Lydia hoefde er niets speciaals voor te doen, enkel lief lachen en korte bevestigende antwoordjes geven. Karen hield het gesprek gaande, ze was een aantrekkelijke vrouw die zich opvallend kleedde. Lydia voelde zich grauw naast haar en vooral dik. Karen was een zandloper met slanke benen en mannen draaiden zich om op straat terwijl Lydia het van haar lieve gezichtje moest hebben.

Mannen willen graag helpen, dat geeft ze een kick en zij op haar beurt wilde graag bewonderen en bewonderd worden. De stille man van Karen kwam de laatste tijd vaker en ook hij stond apart. Lydia kreeg gevoelens voor hem, heel veel gevoelens. Langzaam begonnen hun woordjes gesprekken te worden. Waar de stille man bij zijn vrouw de luisteraar was, was hij bij haar de prater. Die rol lag hem goed en zijn glinsterende ogen vertelde haar dat hij hetzelfde voelde. Ze werden twee verliefde pubers, al beseften ze dit zelf niet.

Van stiekeme afspraakjes werd het een affaire en ze werden elkaars verslaving. Max en Lydia waren voor elkaar bestemd, daar twijfelden ze beide geen seconde aan. Over hun huwelijk werd wel getwijfeld, maar dat hielden ze stil. Lydia weigerde hardop te kiezen, want ze wilde Lars niet kwijt, dat was niet de bedoeling. Ze wilde beide mannen, maar blijkbaar was dat een ongepast idee. Haar man vocht als een leeuw om haar aandacht en zij speelde toneel. Ze ging braaf mee naar relatietherapie en zei wat er van haar verwacht werd. Lars nam zoals altijd het woord en zij zat er stil en gedwee bij. Ze was er nog steeds niet uit of ze met hem verder wilde, maar wat ze zeker niet wilde was het contact met Max stoppen. Haar koppigheid leek verdrievoudigd, want ze ging haar grote liefde niet opgeven. Dat was ondenkbaar. Dus vertelde ze Max dat haar man moeilijk deed en haar weigerde los te laten, hij moest geduld hebben. Dat had hij, want ook hij kon zijn grote liefde niet laten lopen. Hij moest dit onderzoeken en het ergerde hem dat Karen dat niet leek te willen accepteren.

De partners werden ex-partners en de nieuwe geliefden gingen volledig in elkaar op, kinderen achter zich aan slepend. Karen en Lars spraken elkaar regelmatig als lotgenoten, maar waar ze elkaar eerst vonden in herkenning groeiden ze nu uit elkaar. Karen ontwikkelde zichzelf en ging in therapie en leerde al snel dat zij Max nooit meer terug wilde nemen. Als hij er ooit op terug zou komen dan kon hij oprotten. Lars bleek een ander verhaal, want hij kon Lydia niet loslaten. Al versleet hij de ene na de andere vriendin, ze konden geen van allen aan haar tippen. Lydia op haar beurt kon niet alleen zijn en hield de banden met haar ex warm. Als Max er niet was zat ze bij Lars, zonder dat iemand een vraag stelde.

Waarschijnlijk vertrouwden ze elkaar niet, maar daar werden geen woorden aan gegeven. Beide wekten uiterlijk de indruk dat ze zwaar ongelukkig waren, maar ze bleven lieve woorden gebruiken om hun liefde kracht bij te zetten. Na twee gezinnen te hebben opgeblazen zouden ze niet toegeven dat ze een fout hadden gemaakt. Ze hadden de geschiedenis inmiddels herschreven en alles lag aan hun ex.

Max blijkt na een tijdje, we zijn nu bijna drie jaren verder, toch wat tegen te vallen. Hij wil soms weer vlees eten en haar hond vindt hij niet zo leuk meer, ook maakt hij nog amper een complimentje. Ze voelt afstand en dat is niet zoals het zou moeten zijn. Die Karen verpest alles, zij werkt hun liefde tegen, want ze is jaloers op hun speciale liefde. Ze haat dat wijf. Waarom is ze niet gelukkig? Max had beloofd dat hij haar gelukkig zou maken, maar hij is alleen maar bezig met werk zoeken en zijn kinderen. Het had zo mooi kunnen zijn met alle kinderen samen en hun liefde die alles glans zou geven. Lydia vindt dat ze beter verdient.

Op een dag komt ze haar kinderen halen, ze is te vroeg en ze kijkt door het zijraam naar binnen. Lars dolt met de jongens, ze rollen over de grond van het lachen en Lydia’s hart bevriest. Ze heeft geen woorden voor wat ze ziet, ze kan haar verlangen niet omzetten in een toenadering. Opeens weet ze niet meer zo zeker of ze de juiste keuze heeft gemaakt. Vastbesloten dit met niemand te delen besluit ze te blijven dwalen, hoewel er van een besluit nemen geen sprake is. Ze blijft gevangen in onmacht, prooi van zichzelf.

@missnienox