Monster het karate-konijn

Een dag uit het krankzinnige leven van Monster het karate-konijn

Monster was een ouderwets uit de kluiten gewassen super konijn. Hij, ja wij spreken hier over een langoor van de mannelijke orde, was van een dermate grote omvang dat je hem eerder voor een kangoeroe zou aanzien. Maar na het aanvragen van meerdere informatie kom je tot de volgende ontdekking, Monster bevatte alle aspecten van een konijnensoort. Hij was gezegend met wonderbaarlijk grote oren met een inhoud van minimaal een liter per oor. Zijn mooie elastische goedgevormd voeten droegen maat 46. Zijn staart had meer iets weg van een immens grote pluche mattenklopper, om over zijn buik nog maar te zwijgen: groot genoeg om een baby op te verschonen. Monster was op alle terrein opvallend te noemen.

Op de bewuste morgen van de bewuste dag waarover ik jullie bewust iets wil vertellen, was Monster aan het joggen. Al na enige minuten werd hij ingehaald door een Lada van de plaatselijke politie. Monster zwaaide enthousiast naar de inhoud van de Lada en trok vervolgens weer op, dit herhaalde zich zo’n vijf maal totdat Monster enig wantrouwen kreeg. Met zijn tenen remde hij af van 140 tot 0.0 kilometer per uur, haalde een stuk kauwgum uit zijn oor en begon driftig te kauwen. Zo driftig dat voorbijgangers angstige gevoelens kregen en maakten dat ze weg kwamen. Monster zocht nog een tijdje, maar kon ze nergens vinden. Een half uur later haalde een Lada de parkerende Monster in, remde af en kwam dertig kilometer verder tot stilstand. Uit baldadigheid liep onze vriend ze maar tegemoet en vijf minuten later was hij reeds ter plekke. Met een golf speeksel plakte hij zijn haar achter zijn oor en mompelde zoals wijlen zijn moeder Gertie hem ooit had geleerd: ‘Hoiiiiiii!'

De inhoud van de Lada spurtte reeds tegelijkertijd naar buiten, beide door de enkel aanwezige linkerdeur zodat er een botsing ontstond tussen de linker- en rechterhelft van de Wet. Monster raapte de botsing op en herschikte deze tot twee enigszins herkenbare Ladarijders van de plaatselijke polisie. De linkerhelft drukte Monster immergeradeaus een penning onder zijn neus. Maar na een korte snuffel kon hij er niets vreemds aan ontdekken. De rechterhelft beval Monster zijn handen op zijn rug te houden en dat vond hij een strak plan want hij had toch al uren jeuk aan zijn reet. De rechterhelft deed hem handboeien om, maar het boeide Monster niets (hieruit kunnen jullie lieve luistervriendjes vast al opmaken dat onze vriend uitermate laconiek omging met deze uiterst delicate zaak).

Monster moest mee naar het politiebureau voor het overtreden van de snelheidswet, het verstoren van de openbare orde en het ondermijnen van het wetsbevel. Hij vond het allemaal vrij interessant klinken en daar bleef het dan ook bij. De tocht naar het bureau verliep gladjes en Monster had zich opgekruld op de achterbank van de Lada en snurkte dat het een lieve lust was. Het konijnengeronk was zo oorverdovend dat het bijna gevaarlijke verkeersopstoppingen opleverde. Maar omdat ik zonet had gezegd dat het gladjes verliep, gebeurde er dus niets bijzonders.

Aangekomen op het bureau sliepen de linker- en rechterhelft inmiddels en stapte Monster zelf maar uit en slaperig en gewillig gaf de rechterhelft de sleutel van de handboeien vrij. Uiteraard werden deze door onze harige vriend met een boogje in de plaatselijke eendenvijver gekeild alvorens zich te bevrijden. Want stel je voor dat hij vrij kwam?! Enkele straten verderop vond Monster een shop naar zijn hart, de plaatselijke ijzerhandel, waar hij zich vakkundig volgens de wetten van ijzerbehandeling los liet zagen.

Hij voelde zich zo vrij als een vogeltje en even later zat hij in de hoogste top der bomen, waar enkel een vogel kon komen, stil te dromen. Zo stil dat de plaatselijke politie die inmiddels wakker was geworden hem aan zag voor een doodgewone kangoeroe. En zo werd hij dus niet gepakt en niet geregistreerd, omdat de linker- en rechterhelft der politie niet wisten wat voor vlees ze in de kuip hadden (dit hadden ze overigens niet in de kuip, maar gewoon in de diepvries, want tja, een politieagent is ook maar een gewoon mens).

Nadat Monster zich op een onbewaakt ogenblik sierlijk uit de boomtop liet glijden, stond hij na drie dagen coma pienter op en haalde hij wat frietjes bij de patatzaak op de hoek. Nadat hij het familiepakket met mayo had verorberd, slikte hij ook de zak door. Er stond immers geen prullenbak en hij dacht aan het milieu. Ja onze Monster was een bijdetijdse knaap van het kaliber: Iedereen is van de wereld en de wereld is alleen van mij (misschien voor sommige een ietwat egocentrische instelling, maar potverdorie, je zal ook maar in zijn schoenen staan – met watten want anders passen ze niet – en de meedogenloze wereld ervaren als een aanvallend wapen zonder hart en ziel, met de opgelegde wil te vernielen al wat is van vlees en bloed en wat de openbare orde verstoord. Artikel 123 Wetbeleid plaatselijke politie. Voertuig Lada XL).

Onze vriend keek op zijn horloge en zag tot zijn enorme allesvernietigende diepgewortelde schrik dat het al vijf voor half zeven was. ‘Help,’ riep hij, ‘straks mis ik Sesamstraat nog?! Snel zocht hij iemand om hem de weg te wijzen en de plaatselijke chirurg in paarden- en koeienonderdelen leek hem daarvoor de juiste persoon. De man vertelde hem direct wat eraan hem mankeerde, maar daar kwam hij potjopke niet voor. Na enige consternatie bleek het monsterkonijnenbos maar vierenzeventig vierkante kilometer verder te zijn en hij twijfelde om schuin over te steken, maar omdat hij aan de rand woonde ging hij rechtdoor.

Eén minuut voor half zeven kuierde Monster zijn hol binnen. Nadat hij over zijn deur was gelopen herinnerde hij zich dat dat niet geheel nodig was geweest, want deuren zijn er om geopend te worden. Maar het was al te laat en het brandhout was ook op. Het haardvuur knapperde prima op het nieuwe droge hout van de deur en Sesamstraat was amusanter dan ooit tevoren. Onze vriend was moe van de enerverende dag en sukkelde langzaam in slaap. Zo langzaam dat hij gemakkelijk was bij te houden door de plaatselijke politie, maar ach die hadden nu eenmaal geen bewijs dus reden ze plankgas met hun Lada en probeerden een tachtig kilometer per uur snorrende Kever bij te houden. Dit mislukte zodat ze een pint pakten en een neut grepen in een wegrestaurant, op heterdaad betrapt werden door de rechercheur die daar lag te nippen en ontslagen werden op grond van alcoholgebruik onder dienst. Daar had de rechercheur gelijk in, want aan drinkende politiemensen heb je natuurlijk niets, dus was hij vijf minuten en één telefoontje later ook de sjaak.

Monster sliep ondertussen vredig verder tot het haardvuur doofde en zo ook het licht en de warmte voor dit verhaaltje. Einde in zicht zou je denken en je hebt gelijk, dit was het. Enig vervolg over Monster hangt af van de opbrengst van dit meesterstuk. Ja lezertjes, jullie hebben het zelf in de hand, dit papier dus. En zat je teleurgesteld te wachten op verfijnde karate-scenes ? Helaas, geen ervaring mee.

Was getekend, Monster

@missnienox – geschreven in 1990 (16 jaar)

P.S.Wil je meer lezen over dierlijke personages? Misschien vind je de volgende artikelen ook leuk:

De koning

De baas? Een lastig mens! Een hond vertelt

Toffe gast-blogger meldt zich

Groeten van Mimi