Brief aan een narcist

Beste Narcist,

Ik schrijf jou deze brief omdat ik je wil bedanken voor alle shit die je over me heen hebt gelazerd. Onwetend als ik was heb ik bizar veel van jou gepikt. Sterker nog: ik geloofde alles wat je zei en trok de conclusie dat ik de bron was van alle ellende. Een foutieve denkwijze weet ik nu. Ja jongen, ik ben blij voor de lessen die ik door jou leerde en elke dag ben ik dankbaar voor een leven zonder jou. Lees gerust verder en heb geen angst; ik zal het netjes houden. Gewoon wat feitjes op een rij en dan laat ik je met rust.

Om te beginnen weet jij natuurlijk niet dat je een narcist bent. Je bent er net zo onbekend mee als ik was. Jij bent gewoon jezelf en leeft je leven op de automatische piloot. Aan zelfreflectie doe je niet, je volgt gewoon keurig je patronen. Niet teveel bij nadenken, want iets dat zo ingesleten is kun je fietsend doen met je ogen dicht. Eerst kost het je uiteraard wat energie, maar daarna verdien je dat dubbel en dwars terug. Zodra jij je prooi hebt geconsumeerd tot op het bot en de laatste energie hebt opgezogen, herhaal jij je kunstje bij een ander. Soms zelfs met twee vrouwen tegelijk. Ik moet er zelf niet aan denken en het lijkt me reuze vermoeiend zo’n dubbele agenda.

De vicieuze cirkel startte met ‘love-bombing’ en daar was je goed in. Lieve berichtjes, geschenken en zelfs een grinnikend huwelijksaanzoek na een paar weken. Ik vond dat wat snel en lachte het weg, niet wetende dat dit het enige aanzoek ooit zou zijn. Verliefd op je woorden zag ik je pas na twee weken in levende lijve. Je moest eerst nog wat andere dates afwerken weet ik nu. Voor mij had jij alles over en wie wilde er nou niet zo’n prins op het witte paard? Deze verliefde fase is normaal in een relatie, alleen met jouw soort ging het sneller, dieper en waande ik mij echt heel bijzonder en uniek. Dit vleide mij enorm en jij leek te mooi om waar te zijn. Dat was je ook.

Ik was super aantrekkelijk voor narcisten. Als een empathisch onzeker meisje was ik de ideale prooi. Manipulatie, projectie en emotioneel gesloten waren jouw troeven en wat wist ik daar allemaal van? Verdomde weinig. Naïef was ik heel bekwaam in vergeven, invoelend zijn, investeren in de relatie en mijn eeuwige zoektocht naar de romantische liefde hielp ook niet echt. Mijn pakket bleek perfect passend bij wat jij zocht. Zelf ook niet geleerd om te praten was er niemand die iets aan me merkte en eenvoudig geïsoleerd viel ik niet op. Bovendien kon jij mijn familie de schuld geven. 'Met jou is echt niet samen te leven, maar dat is niet gek met jouw familie!'

Mijn zelfkritiek werd steeds groter: ontoereikend, moeilijk, veeleisend, emotioneel instabiel, depressief, ondankbaar, bang, kritisch, krengerig en een gigantisch schuldgevoel. Een kleine greep uit hoe ik mezelf zag. Alles wat jij was projecteerde je op mij en ik werd die lijst met eigenschappen. Wie ik werkelijk was? Ik was niemand, een schaduw van mijn vroegere zelf. Een gekooide vogel die zelfs als het deurtje open zou staan, niets zou ondernemen. Ik was alleen nog het kleine meisje van vroeger, blij met iedere kruimel aandacht. Gewend aan voorwaardelijke liefde en de onzekerheid die daarmee gepaard ging leefde ik in constante afhankelijkheid. Toch had ik dit allemaal niet door, want ik was gevoelsmatig uitgecheckt. Druk met overleven, onbewust en op de automatische piloot voelde alles leeg en zinloos. Ik rammelde aan je deur voor aandacht, om gezien en gehoord te worden. Lukte het niet goedschiks dan maar kwaadschiks. Niets maakte indruk, je trok je steeds verder terug in je hol.

Nu weet ik dat deze fase na de verliefdheid erbij hoorde. Ik was jouw ‘narcistische voeding’. Waar ik eerst op een mega hoog voetstuk stond, liet je mij meedogenloos vallen. Veilig stellen, leegzuigen en beschikbaar houden. Meer dan tien jaren bleef ik terugverlangen naar dat gevoel van het begin. Hoe kon je eerst zo lief en zo ontzettend gek op mij zijn en toen ineens niet meer? Het moest allemaal aan mij liggen, want je hersenspoelde mij met deze gedachtes. Dit heet 'gaslighting'. Je spoelde jezelf met whisky om maar niets te hoeven voelen. Machteloos heb ik dagboeken vol gepend met hoe ellendig ik me met jou voelde tot ik op een dag zelfs dat vergeten was. Uitgevochten en leeg gestreden rationaliseerde ik dat het voor de kinderen beter was om bij elkaar te blijven. Ik had geen besef van een normale relatie en had geen grenzen geleerd. Grenzen waren er immers om overschreden te worden, opgerekt en genegeerd. Iedere keer na een stilte-behandeling van jou, die rustig een paar weken kon duren hoefde het niet meer voor mij. Ik weet nu dat jouw spelletjes onder passief-agressief gedrag vielen. Op het moment dat jij er niet meer onderuit kon, verlatingsangstig als je was, beloofde je mij gouden bergen en uitte vele excuses. 'Echt schatje, ik beloof je dat ik dit nooit meer aandoe. Ik weet dat ik veranderen moet'. Er veranderde niets en ik trapte er voor de zoveelste keer in. Je had me opnieuw voorgelogen en de vicieuze cirkel herhaalde zich. 

Afgelopen jaren heb ik me suf gepiekerd, gestudeerd en mezelf veroordeeld. Iedereen in mijn familie wees naar jou, maar ik was niet geholpen met het idee dat alles aan een ander lag, ik moest back to basic. Waarom kon ik het zelf niet uitmaken met jou terwijl wat we hadden niet eens in de buurt kwam van een liefdevolle gezonde relatie? Wat was de reden dat ik genoegen nam met niets? Hoezo was ik de enige in de familie die bezig was met zingeving en zelfontplooiing? Hoe kon het dat ik mezelf verantwoordelijk hield voor alles en iedereen? Waarom kon ik jou niet loslaten en bleef ik me als een terriër vastbijten in het willen begrijpen?

Mijn honger naar kennis heeft mij verlichting gebracht en de ontbrekende stukjes van mijn puzzel. Jij bent een narcist. Ik – te lief en naïef - heb altijd het beste willen zien in anderen. Gewend aan genoegen nemen met weinig en dat allemaal voor een beetje liefde. Jij zoog alle levenslust uit mij tijdens onze jaren samen. Narcisten parasiteren op anderen, ze hebben geen hart en ze vullen dit gat met de energie van anderen. Ze doen aan trauma-binding door ons steeds een klein beetje te geven van waar ze ons in het begin mee overspoelden. Daarbij dragen ze overal maskers, op hun werk, bij familie en bij vrienden. Oh nee, die had je niet, maar ook dat lag niet aan jou. Je maakte me zwak en ik werkte mee. Maar ik was niet zwak, ik was verslaafd weet ik nu. Verslaving bedekt verborgen wonden en houdt je afhankelijk en angstig in de greep.

Narcisten kunnen niet leven zonder anderen en alles draait om hen. Ze hebben voelsprieten voor gemakkelijke prooien en hebben hun psychologische spelletjes geperfectioneerd. Ze willen en zullen altijd winnen en alles draait om controle. Narcisten nemen hun gevoelens aan voor feiten, dat is hun waarheid. Ze liegen en bedriegen in onze ogen, maar zelf geloven ze er heilig in. Wanneer ze klaar zijn met hun prooi zoeken ze een volgende, vaak meerdere tegelijk. Vreemdgaan vinden ze normaal omdat ze geen emotionele verbintenis aan kunnen gaan. Ze worden nooit beter, want ze hebben een persoonlijkheidsstoornis. Narcisten voelen zich het eeuwige slachtoffer en kunnen zich schriftelijk vaak verbluffend goed uitdrukken. De opvallende narcist herken je zo, maar pas op voor de stille. Hun overeenkomst is dat hun woorden niets betekenen, want daden blijven altijd achterwege. Het is zinloos om jezelf na zo’n relatie te blijven straffen, beter leer je ervan. Dit gedrag zegt niets over jou en alles over hen. Hun nieuwe relatie wordt een doffe herhaling, omdat ze niet in staat zijn tot een gezonde liefdevolle relatie. De cirkel van misbruik blijft.

Vandaag geef ik mezelf wat ik eerder onwetend in jou zocht, ik heel mijn kleine kind. Zelf sterker worden is het beste dat je kunt doen om immuun te worden voor narcistische praktijken. ‘Geen contact’ is een terugkomend advies maar dit is helaas onmogelijk als er kinderen in het spel zijn. Het blijft mijn uitdaging om te stoppen met uitleggen en verdedigen. Ieder woord dat ik jou geef gebruik je later tegen me. Mijn grenzen aangeven en luisteren naar mijn intuïtie zijn mijn andere pijlers. Ik ben vrij en ik heb zin in het leven. Het is 4 jaar later en deze brief zal niet gelezen worden door jou. Gelukkig niet zeg! Eigenlijk is hij voor mij, als eerbetoon aan mezelf en mijn geslaagde zoektocht. Ik doe het nu anders en dat is goed. Ik ben mezelf en dat kan jij in ieder geval niet zeggen.

Empaathje - 2020

N.B. Dit verhaal was voor mij een afsluiting van een intense periode die ik pas achteraf in alle kille waarheid kon aanschouwen. En karma bestaat, daarvan is jouw toxische relatie met je soulmate het bewijs, een narciste in de overtreffende trap. Soort zoekt soort. Zoekhetmaaruit.nl

@missnienox 

Wil je meer lezen over narcisme? Misschien vind je de volgende artikelen ook interessant:

Welkom in de arena - online daten

De boze stiefmoeder - deel 1

De boze stiefmoeder - deel 2

Dat heb ik weer!

Nieuw en vertrouwd - make it familiair