Vos en Kippetje - een fabelachtig sprookje

Vos met zijn wilde manen, sterke lijf en zijn markante kop kon het niet laten. Hij weigerde groot en verstandig te worden. Het allerliefste wilde hij jong en vol bravoure de velden in. Gulzig onderzoekend leefde hij zijn vossige leven en verslond zo aardig wat kippetjes op zijn eigen manier. Met zijn authentieke imposante voorkomen had hij een hartenbreker kunnen zijn, maar niets was minder waar. Van binnen zat een zacht innerlijk vosje zorgvuldig weggestopt achter de façade. Naast grijpen voordat jezelf gegrepen wordt, had Vos zijn eigen lijfspreuk: “Kip ik heb je!” Toch had hij zijn beste tijd gehad. Dacht hij.

Stiekem hield hij wel van kippetjes. Vos vond ze grappig en aandoenlijk en er zaten prachtige exemplaren tussen. Maar dit hardop toegeven? Ho maar. Een vos en een kippetje samen? Nee, dan zou hij concessies moeten doen. Hij leidde immers een heerlijk leven: vrijheid om lekker rond te draven, lekkere hapjes om te verschalken met ook een lekker drankje op zijn tijd. Een kippetje invoegen in zijn leven leek hem een te grote uitdaging in zijn jonge wilde jaren.

Kippetje was een trots klein kipje. Ze had een prachtig verenkleed, een koket kontje en een statig onderstel. Ze had al vroeg in haar leven geleerd dat als je gehoord wilde worden, je luidkeels moest krijsen en daar hield ze niet van. Dus hield Kippetje bedachtzaam haar snaveltje, terwijl ze eigenlijk een heel enthousiast dametje was. Zij zat barstensvol dromen, ideeën en ambitie. “Je lijkt wel een vos!” kakelden haar zussen vol afgrijzen. “Je bent veel te brutaal en nieuwsgierig. Gedraag je eens. Je bent een kippetje en je zal nooit een vos worden!” De afkeer was voelbaar en de boodschap duidelijk. Kippetje probeerde het goed in haar oren te knopen, maar dat mislukte steeds.

Vos verloor met de jaren zijn wilde streken en ruige haren. Hij begreep dat als hij het leven wilde leiden dat van hem verwacht werd hij een keuze moest maken. Wild en vrij betekende een koud en eenzaam hol, een gebrek aan knuffels, geen kindertjes en geen heerlijk bereide maaltijd. Al kon Vos prima voor zichzelf zorgen, hij begon toch iets te missen. Daarom legde hij zijn haren in de plooi, perste zich in een maatpak en versierde een lief braaf kipvrouwtje. Spoedig volgde er gezinsuitbreiding en Vos kon zijn geluk niet op. Hij was gek op zijn kinders, deed zijn plicht als geliefde en speelde zijn rol met verve. Toch begon er langzaam iets te knagen in zijn binnenste en het was niet zijn maag. Iedereen leek gelukkig...alleen Vos wist het allemaal niet meer. Hij had toch alles wat zijn hartje begeerde? Vos was ondankbaar aan het worden en schaamde zich diep.

Kippetje viel altijd op de mooiste vossen, de onbereikbare jongens. De hanen, de ongeïnteresseerden of de sluwe teruggetrokken exemplaren. Zij had geleerd dat dat echte liefde was. Een onbereikbare vos veroveren, met veel moeilijkheden om te overwinnen, want liefde hoorde uitdagend te zijn. De grootste misvatting in haar kippige leven. Het spannende kipje wenste een spannende vos en al snel voegde zij zich naadloos van kop tot teen naar haar nieuwe liefde. Het ooit levenslustige vrolijke ondernemende Kippetje was gereduceerd tot een doffe schaduwkip. Helaas bleek haar spannende vosprins in de praktijk weinig spannend. Misschien volwassen in jaren maar met kinderlijke streken, naast Kippetje die juist vooruit wilde in het leven. Maar dol als ze was op haar prinselijke vos en verblind door haar liefde voor zijn prachtige verschijning, bleef ze hem trouw.

Vos leerde zichzelf beter kennen. Hij wist dat hij ruimte nodig had en vrijheid om te doen wat hij het liefste deed. De bossen intrekken, kilometers maken en zijn hoofd leegmaken. Het gezinsleven vond hij leuk maar hij begon iets te missen. Als vader was hij best tevreden en als partner deed hij het vast ook goed. Er was immers nooit ruzie en ze hadden genoeg overeenkomsten. Als Vos alles op een rijtje zette zag het er verstandig en keurig uit. Alleen hij voelde er nog weinig bij. Zijn kinderen waren goud waard, maar die gingen steeds vaker hun eigen weg. Wat er overbleef was een bijna zakelijke binding. Stabiel? Ja dat wel. Toch voelde Vos steeds meer leegte en gemis.

Kippetje had averij opgelopen met haar vosprins die zich niet kon verbinden. Zelf kon ze dat ook niet werkelijk, maar wat wist ze ervan? De liefde voelde alsof ze verslonden was en uitgeput stortte ze zich in een nieuw avontuur. Een nieuwe vosspeler en niet minder mooi, maar anders. Deze keer een rationele keuze en geen liefde op het eerste gezicht. Je kon immers niet alles hebben, toch? Alleen een fantastisch uiterlijk was niet genoeg, dat had ze door schade en schande geleerd. Helaas bleek deze acterende vos minder spannend dan het vorige exemplaar, want zijn masker scheurde al in de eerste maanden. Kippetje had haar gezicht te redden, deze afgang kon ze niet aan de buitenwereld kwijt. Dus plaatste ze zorgvuldig haar oogkleppen en injecteerde zichzelf opnieuw met het liefdesserum. Deze liefde moest gaan werken en dapper sloeg ze zichzelf door alle tropenjaren heen. Als moederkloek moest ze zich nu verantwoordelijk en volwassen gedragen, veeleisend zijn in de liefde stond niet langer op haar lijstje. Dat haar ooit mannelijke vos-acteur de echte moederkloek werd kon ze niet bevroedden. Onopvallend duwde hij haar aan de kant en inschikkelijk schoof ze steeds een stukje verder op. Ze gaf haar domein en haar dromen op en bovenal haar nest. Kippetje was onnodig en onzichtbaar verklaard, nadat haar alle levenslust was ontnomen. Als een robotkip pikte ze naar kruimels, zelfs toen er niets meer te vinden was. Haar vage grenzen waren op alle fronten overschreden terwijl ze aan de zijlijn stond toe te kijken.

Vos kwam in contact met het grote verdriet en zijn schild brokkelde af. Zijn hart was ruw geopend door pijn, gemis en het onomkeerbare van de dood. Plotseling en rigoureus. Het raakte hem als een keiharde dreun in zijn vossensnoet en hij ging bijna knock-out. Alles begon te wankelen en te schuiven en zijn kaders voor het leven vielen aan duigen. Hij besefte dat hij hier iets mee moest, maar hij kreeg de puzzel niet meer passend. Vos was veranderd en hij was niet meer dezelfde als eerst. Het speelde zich niet langer alleen maar af in zijn hoofd en hij moest het delen met zijn kipvrouwtje. Maar het was net of ze een andere taal spraken, zijn boodschap kwam totaal niet over. Hij vroeg zich af waar het fout was gegaan. Was het eigenlijk wel fout gegaan of was het met zijn vrouwtje altijd zo geweest? Had hij het eerder gemist of weigerde hij het te zien? Dankzij gesprekken met andere vossen en een enkel vriendschappelijk kippetje realiseerde hij zich dat een ander je wel degelijk tot steun kan zijn. Vos bleek niet gek en hij kon op begrip rekenen van buitenaf. Alleen die anderen waren niet zijn kipvrouwtje en hij wilde dit het liefste bij haar voelen. Maar zij leek nergens last van te hebben en leefde gewoon haar leven. Dat wat Vos nodig had kon zij hem simpelweg niet geven en zelf had ze het niet nodig. Onbegrip en onvermogen stonden bevroren en zwijgend tussen hen in.

Kippetje zat al jaren in een liefdeloze impasse. Ze speelde met steeds minder verve al haar verplichte rollen en het vrat aan haar. Haar sluwe vosspeler had alle levenslust uit haar gezogen en Kippetje bleef stoïcijns doorploeteren en rammelen aan zijn hek. Kippetje wenste de mooie kruimels uit het begin terug; zijn mooie vossengebaren en liefkozingen. Maar ze had geen idee dat dat bij een hoger plan had gehoord en nadat ze in het vossenhol was gelokt deed hij nog amper moeite. Behalve een kleine opleving zo nu en dan om haar liefde veilig te stellen. Kippetje leefde hongerig en verwaarloosd in een prachtig vossenpaleis en het leek haar aan niets te ontbreken. Behalve aan liefde, een klein detail. En aandacht, begrip en empathie behoorden ook niet tot de kwaliteiten van haar huisgenoot. Kippetje had verkeerd gekozen. Haar vosacteur kon haar niet geven wat ze zo ontbeerde, al zou hij willen, want het zat gewoon niet in het beestje. Het kostte Kippetje jaren om deze klap te boven te komen, uren kippentherapie, liters liefdesverdriet en bakken stenen voor nieuwe muren. Want haar ongrijpbare vos greep een nieuw kipvrouwtje, een vers exemplaar om zijn kunstje voor de zoveelste keer te herhalen. Kippetje begon zich neer te leggen bij een vosloos leven, in ieder geval gelukkig in haar eentje, dat was toch grote winst?

Toen Vos zijn zaken op een rijtje had, na vele beschouwingen, gesprekken en gestrekte beentjes, besefte hij dat hij een nieuwe weg in moest slaan. Een weg in tegengestelde richting van zijn hol en er was geen weg meer terug. Zijn kipvrouwtje kon hem niet begrijpen en ook niet meer volgen en ze wilden beide andere dingen. Het ergste vond Vos dat hij het haar zo graag wilde uitleggen, maar hier lag precies hun onvermogen. Hij wilde tot haar doordringen, maar zij kon het niet ontvangen. Onneembare muren en een vreemde taal stonden tussen hen in en het werd onleefbaar. Daarom pakte Vos zijn biezen. Verstandig als hij was nam hij zijn verantwoordelijkheid en betrok een noodhol. Hier leerde hij zichzelf goed kennen, want mooie Vos met zijn prachtige vesting had alles achtergelaten. Waarvoor eigenlijk? Voor eenzaamheid, tocht, kou, nattigheid en vervlogen dromen? Toch bleef hij fier overeind en hij zette door met praten en reflecteren op zijn gevoelens met oude en nieuwe vrienden op zijn pad. Vos weigerde zijn nieuwe aangeleerde patroon kwijt te raken, want hij wist dat hierin zijn redding lag. Zelf moest hij ook veranderen. In een relatie heb je immers beide een rol en Vos was mans genoeg om zijn deel op zich te nemen. Je kunt een onvermogen bij een ander niet oplossen, enkel accepteren. Zelf kun je beter leren los te laten en te rouwen, de enige manier om werkelijk vooruit te komen. Na de zoveelste sippe avond greep Vos zichzelf bij de lurven en vond het genoeg. Na een korte oriëntatie slingerde hij zichzelf op het jagerspad, klaar voor een nieuwe passende liefde.

Kippetje had keihard gewerkt aan een nieuw en vervullend leven voor haarzelf en haar kinders. Ze leerde van haar verleden, ontmantelde verborgen mijnen, bouwde zichzelf weer op en likte haar wonden. Kippetje genoot van iedere nieuwe dag en langzaam voelde ze wat ruimte voor misschien een nieuwe liefde. Toen ze bijna al haar doelen had bereikt was ze zelfverzekerd genoeg om zich niet langer te verschuilen. Zou er voor haar nog een echte vos bestaan? Eigenlijk was ze hartstikke bang voor een nieuwe liefde. Angst voor pijn, ontrouw, leugens, teleurstelling en bovenal om zichzelf weer te verliezen. Liefde in boeken en in theorie waren voor Kippetje veilig, maar een echte vos in levende lekkere lijve was andere koek. Ze hoefde geen vossenprins meer, maar was bang dat er enkel saaie vossen overbleven voor haar. In haar hart bleef ze een spannend kippetje en daar hoorde een spannende vos bij. Niet spannend als in onbetrouwbaar, maar spannend als in aantrekkingskracht, verrassend, grappig, slim en met dat ongrijpbare waardoor je verliefd wordt. Kippetje wenste een lieve stabiele eerlijke vos, maar geen saaie snuiter. Hoe hij er uit moest zien? Ook dat kon alle kanten op en zij stond open voor iedere mogelijke vossenheer.

Vos koos een eenvoudige selfie voor de datingsite. Wel een waar zijn guitige lachende snoet duidelijk op te zien was, want hij bleef een slimme jongen. Verder zei het hem allemaal nog weinig, al startte hij wat chatgesprekken, maar alles liep dood. Er was geen kipvrouwtje dat zijn hart sneller deed kloppen. Totdat hij haar zag… Zij had hem geliket en hij kon zijn ogen niet geloven. Was Kippetje echt of gewoon een lekker lokkertje? Al snel bleek hij zichzelf onderschat en haar overschat te hebben. Zij was wel degelijk benaderbaar en Vos kreeg voorzichtige hoop. Kippetje bleek hem net zo geweldig te vinden als hij haar en voor hij het wist nodigde hij haar uit voor een echte boswandeling. Ze vroeg direct of er ook wolven waren en  Vos grijnsde zijn grijns. Het keurige Kippetje bleek gekker, grappiger en ondeugender dan hij durfde te dromen. Ze antwoordde volmondig JA op zijn datevoorstel, wie had dat ooit gedacht? Vos in ieder geval niet.

JAAAA was ook het eerste woord dat er aan Kippetje haar snavel ontsnapte toen ze Vos in levende lijve zag. ‘Dit is hem! Dit is mijn Vos!’ schreeuwden haar verstand en gevoel samen in koor. Kippetje had geleerd en liet haar beide kwaliteiten nu samenwerken, zodat ze niet opnieuw zou vallen voor de verkeerde. Geen enkele twijfel in haar, enkel een zuiver en rustig weten, dit was haar langverwachte liefde. Vos was het antwoord op haar wensen en uiterlijk het mooiste en meest authentieke exemplaar dat ze ooit had ontmoet. Hem had ze nooit zo kunnen verzinnen en toch was hij het meest logische antwoord op haar weggestopte verlangens. Sinds hun eerste bericht vlamde het direct, om alleen maar in brandkracht toe te nemen. Vos en Kippetje stonden samen in lichterlaaie zonder elkaar met een poot te hebben aangeraakt. Het hele bos werd verlicht. Geen ongemakkelijke stiltes, maar soepel lopende gesprekken, hilarisch geestige grapjes, alsof ze elkaar al jaren kenden. Kippetje reikte hem de beker uit voor beste mannelijke chatter en Vos was verguld. Zij vond hem onweerstaanbaar en ze voelde meteen heel veel liefde voor hem. Makkelijke stromende liefde precies zoals liefde bedoeld is. De keren dat ze elkaar daarna spraken of zagen groeide hun liefde gestaag en stabiel verder. Het voelde ongelofelijk en tegelijk alsof het nooit anders was geweest. Kippetje en Vos konden volledig zichzelf zijn samen, geen onderwerp werd geschuwd en er klonk muziek. Altijd muziek. Naast hun verschillen waren er genoeg heerlijke overeenkomsten. Flauwe humor, passende lijven, dierlijke aantrekkingskracht en altijd genoeg stof om over te praten en zaken om te ontdekken. De liefde had weer een dierbaar smoel en alle liefdesliedjes op de wereld sloegen op Vos en Kippetje, want ze waren dolverliefd. Zijn twinkelende fluwelen ogen in zijn vrolijke smoelwerk vonden de hare altijd weer,  wat waren ze klef en oh wat vonden ze dat zelf geen enkel probleem. Hun liefde voelde als 'wow' en 'ongelofelijk'!

Vos werd met de dag gelukkiger en zijn enthousiaste verliefdheid liep volledig synchroon met de hare. Hij was niet bang voor verbinding en sloot zichzelf niet af, ook niet bij moeilijke vragen. Ondernemend als Vos was regelde hij zo vaak mogelijk een ontmoeting met zijn muze en hij deelde zijn gedachten met haar. De tijd van zwijgen was voorbij en datzelfde gold voor zijn Kippetje. Vanaf de eerste dag deelden ze openhartig en luisterden ze zonder te oordelen. Dit was voor beide nieuw maar het ging ze verrassend goed af. Vos besefte dat hij dit in zijn vorige relatie had gemist en hij wilde nooit meer anders. Ook Kippetje wist niet wat haar overkwam, want deze manier van liefdevol communiceren was nieuw voor haar. Empathisch vermogen, liefdevolle aandacht en werkelijke intimiteit. Beide waren eerder zoveel tekort gekomen en ze waren dolblij met de kleinste lieve gebaren. Een kusje op haren, een kneepje in de schouder en geen traantje werd gemist. Eigenlijk leken ze verdomd veel op elkaar besefte Vos ineens. Kippetje was namelijk een beetje een ondeugend vosje in verenkleed. Ze had verrassende grapjes en acties net als Vos, maar gelukkig een rank kippenlijfje. Precies waar hij zo van hield. Vos bleek op zijn beurt over diverse kippeneigenschappen te beschikken, zoals een eerlijke mening, een luisterend oor en een liefdevolle benadering. Eerder had hij dit zorgvuldig vermeden en verborgen, maar met het neergaan van zijn muren was zijn zachtere kant tevoorschijn gesprongen. Vos was niet alleen mannelijk, stoer en imponerend zoals een ware vossenvent betaamt, nee hij had het hele pakket! Hij was alles dat Kippetje zocht in een partner en ook zij oversteeg Vos’ wildste dromen. Waar Kippetje vreesde concessies te moeten doen in de liefde, was Vos bang dat het mooie Kippetje niet voor hem bestemd zou zijn. Het bleek de misvatting van de eeuw.

Lieve Vos en Kippetje, jullie zijn geweldig liefdesmateriaal voor elkaar. Liefdevol lerend en liefhebbend zijn jullie een perfecte match. Zonder overigens perfect te zijn, want dat is niemand en alleen maar saai. Jullie voelen en vullen elkaar aan en brengen het beste in elkaar naar boven. Als jullie zo liefdevol en open, gulzig, nieuwsgierig, eerlijk, delend en bovenal verbonden blijven dan hebben jullie weinig te verliezen (behalve dan met bordspelletjes en pub-quizzen). Al zijn jullie vaker apart dan samen, in jullie hart zijn jullie verbonden. Met niet gesmoorde vrijheid, omarmd en gerespecteerd zullen jullie als magneten blijven trekken.

Vos verlies je ondernemende streken nooit, blijf jeugdig als de blik in je ogen. Kippetje blijf zo levenslustig de dingen doen waar je van houdt en die je gelukkig maken. Dan zal er altijd een diepgevoeld samen blijven, vol liefde, begrip en oneindig verlangen.

En Vos en Kippetje leefden nog lang en gelukkig! ❤

“And above all, watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places. Those who don’t believe in magic will never find it.” – Roald Dahl

@missnienox

P.S. Overeenkomsten met Vos of Kippetje berusten enkel op louter magisch toeval.