De show van Mo

Mijn vriendin Mo heeft een talent. Niet zomaar een talent kan ik je zeggen. Zij heeft humor aan haar broek hangen - of aan haar fiets - net zoals het uitkomt. Grappig kun je niet worden, je hebt het of je hebt het niet. Het is niet aan te leren of zelfs af te leren. Het wordt nog een hele klus om Mo’s belevenissen neer te pennen. Zoals zij het vertelt kan ik het niet. Ik doe mijn best en probeer haar smoelwerk voor de geest te halen. Knappe intelligente Mo.

Zij komt overal mee weg, is bijzonder sympathiek en bovenal slim. Daarom is het zo heerlijk dat ze daarnaast enorm chaotisch is, zodat het niet perfect wordt. Mo is niet te beroerd om haar missers met anderen te delen. Zelfspot is haar kernkwaliteit en dat maakt haar sterk en kwetsbaar tegelijk. Ik ken haar al mijn hele leven, vanaf het wormen zoeken in de zandbak. Haar lach is mijn traan. We hebben aan een half woord genoeg. Ik hoef de blik in haar ogen maar te zien, om te weten hoe laat het is. Het is weer zover. Mo start de show.

Eigenlijk heette ze Monique, maar dat vond ze veel te chique. Ze was een jongensmeisje en nergens bang voor. Ze was vanaf de kleuterschool mijn hartsvriendin. Mo had lange haren, bruine ogen en een rank lijf. Haar ouders waren gescheiden en daardoor was ze al snel geen kind meer. Terwijl zij naar Duran Duran luisterde, playbackte ik Kinderen voor Kinderen mee. Ik was een groenogige krullenbol en stond kinderlijk naïef in het leven. Wist ik veel.

Bij mij thuis was alles vredig en normaal. Ik was net zo’n dunne spriet als zij en ook ons gevoel voor humor kwam overeen. Hoewel Mo net een tandje grover grapte dan ik. Haar levenservaring had een rauw randje, ze was op haar hoede. Mijn veilige gezinsleven trok haar aan. Het liefste ter wereld wilde zij normaal zijn. Met een vader en moeder in een huis wonen samen met een paar broers. Helaas moest Mo het met een overbezorgde moeder stellen en een aller schattigst zusje dat juist daardoor enorm irritant was. Het zusje werd aangekleed als broertje door Mo, maar het resultaat viel wat tegen. Zij mocht graag dromen en was geestelijk niet echt aanwezig, wat vaak voor hilarische situaties zorgde. Hier volgt een kleine bloemlezing.

De moeder van Mo was een dankbaar onderwerp voor allerlei streken. Omdat haar moeder zo bezorgd was, nam ze diverse maatregelen om haar dochters veiligheid te waarborgen. Mo werd meestal met de auto naar school gebracht, maar op een dag mocht ze ook op de fiets. Moeder had een enorme achteruitkijkspiegel gemonteerd op het stuur. Precies zo’n exemplaar dat op de fiets van een bejaarde zit. Het heeft Mo diverse pogingen gekost om het ding kwijt te raken. Met haar stuur vlak langs muren rijden, de spiegel ondersteboven draaien. Haar fiets per ongeluk laten vallen op de spiegel. Origami-technieken toepassen, kiezelsteentjes werpen op het glas. Haar moeder was er druk mee om het geval iedere keer opnieuw te restaureren, zelfs de fietsenmaker werd ingeschakeld. Na de zoveelste poging (Mo probeerde het ijzerzaagje) gaf haar moeder het op, de spiegel was enkel nog een ijzerdraadje. Het spiegeltje zelf werd een perfecte make-up spiegel.

Ik fietste altijd naar school en soms kreeg ik gezelschap van Mo. Ondanks dat haar moeder haar het liefste met de auto naar school reed, lukte het Mo een enkele keer om op de fiets te gaan. Mijn vriendin – van de gemakzuchtige soort – kreeg dan een actieve opleving. Zo ook op een zeldzaam sneeuwige ochtend. Het was me een raadsel waarom zij juist die dag had uitgekozen, maar gezellig was het zeker. We waren pas op de helft van de negen kilometer en het tempo lag laag. Het sneeuwde flink door en het fietspad was amper zichtbaar. Zo rond het vriespunt werd het verraderlijk glad. We slingerden gestaag verder totdat Mo met veel theater ter aarde stortte. Haar fiets klapte in de berm en zij lag wijdbeens op haar rug. Doodstil. Geschrokken stapte ik af en liep naar haar toe. Inwendig moest ik lachen omdat ze erbij lag als een neergestorte engel. Ze bewoog niet en ik maakte me zorgen. Dus hield ik mijn gezicht in de plooi en vroeg bedeesd: “Mo, gaat het een beetje?” Een gierende lach was het antwoord. Mo lag te stikken van het lachen en bleef zo nog een minuut schaapachtig op de grond liggen. Een dun laagje sneeuw bedekte haar schuddende lijf. Ploeterende passanten wisten niet wat ze ervan moesten denken. Ik wist het wel, want dit was typisch Mo.

Ons favoriete tijdverdrijf op de fiets was het produceren van een scheet. Niet zomaar een scheet, maar het best mogelijke exemplaar ooit. Wanneer we met zijn tweeën waren (een vereiste) fietste degene vooruit die er eentje moest laten. Zodat het geluid de achterblijver maximaal kon bereiken. Als het schot gelost was, hield de dader wat snelheid in zodat we weer naast elkaar kwamen te fietsen. “En?!” was dan de standaardvraag. Vervolgens werd er een cijfer gegeven. Het waren gouden momenten.

Mo zat eens in haar kleine hippe doorgerotte Peugeot 205 te scheuren – we maken even een sprong in de tijd. Ze dacht dat ze best een windje kon laten, zo in haar veilige leefomgeving. Dus liet ze een knaller van een ruft, zo erg dat ze het raampje moest open draaien. Tot zover was er nog niets aan de hand en was ze best tevreden over het resultaat. Helaas werd ze ingehaald door een politiewagen en ze werd naar de kant van de weg gesommeerd. Hoe ze ook wapperde met haar handen en haar raam maximaal opendraaide, het was te laat. Zelden keek een agent zo chagrijnig als die dag, het was alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg. Het schaamrood stond Mo uren later nog op de kaken.

Als wij vroeger als student uitgingen was dat altijd onder invloed van drank. Geringe invloed, maar toch. We droegen korte rokjes en gehavende panty’s. Een paar hoge hakken mochten zeker niet ontbreken. Mo had echte killer heels, tien centimeter hoog. Op de barkruk onder het genot van een biertje had ze geen last van die krengen. Aan het eind van de avond moesten we helaas naar huis. Er restte dan een route naar de bushalte, een soort publieke rode loper dwars over de Grote markt in Groningen. Wanneer je daar rond middernacht de oversteek deed, werd je altijd gezien. Er hingen groepjes studenten rond, er lagen zwervers op de bankjes, er slingerden fietsers wankel en gammel. Als je van het geslacht vrouw was en op hakken liep, dan werd je gespot. Feit!

Mo had het idee dat haar linker-hak los zat en probeerde dit gracieus te camoufleren. Met elegante veulenpassen stak ze het plein over, haar blik vol zelfvertrouwen op het publiek gericht. Ze kon de neiging weerstaan om te kreupelen en keek expres niet naar beneden. Trots en overmoedig stootte ze me aan toen we de bushalte bereikten. “Kijk, niemand heeft gemerkt dat mijn hak los zat!” en ze wees naar haar schoen. Vol afgrijzen ontdekte ze dat de volledige tien centimeter lange hak ontbrak. Als een raket en met een knalrode kop hinkte ze terug tot halverwege het plein. Daar raapte ze onhandig iets op van de straat en zwikte terug mijn richting uit. De omstanders joelden en lachten zich kapot. Ik hing slap van de lach dubbel op de bushaltebank. Mo, mijn heldin, met in haar hand haar killer heel.

Op een dag dacht Mo dat ze opgelicht was in de cd-winkel. Ze had zojuist het laatste album van Michael Jackson aangeschaft. Thuis ontdekte ze dat de extra schijf geen geluid gaf. Mo zat toen in haar vechtlustige periode en stond haar vrouwtje. Ze besloot direct de confrontatie aan te gaan met de verkoper. “Zeg mannetje…”, begon ze zelfverzekerd en stoer te doen. Ze verplaatste daarbij koelbloedig haar kauwgom van haar ene naar haar andere wang. “Wat probeer jij mij nu eigenlijk te verkopen, nou?” De verkoper wist werkelijk niet wat ze bedoelde. Mo tikte met haar zwartgelakte nagel op het tweede schijfje en riep dat die het niet deed. De verkoper kwam opgelucht op adem en riep: “Maar mevrouw, dat is een dvd! De concertregistratie van Jackson.” Mo mompelde enkel: “Oh…” en liep met haar staart tussen de benen naar buiten. Om nooit meer terug te keren in die zaak.

Een laatste voorbeeld is wel die mooie dag in mei 2018 toen Mo met haar nieuwe auto toerde. Een prachtig inktzwart exemplaar. Een Renault Clio en zo goed als nieuw. Trots stuurde zij haar stoere bolide door de Leeuwarder binnenstad. Ze was op zoek naar een parkeergarage en trotseerde menig terras propvol vrolijk publiek. Iedereen keek en wees naar haar auto en dat vervulde haar met grote trots. Niet dat ze heel materialistisch was, maar dit wagentje had ze helemaal zelf aangeschaft. Ze had er keihard voor gewerkt en na diverse tweedehandsjes was deze sportwagen een hoogtepunt. Het feit dat iedereen dat zag en naar haar zwaaide, was het bewijs dat ze goed bezig was. Een half uur daarvoor had ze nog een duif op haar bumper gehad op de snelweg, maar dat was ze alweer vergeten tijdens deze zegetocht. Toen ze uren later bij een tankstation parkeerde, wezen mensen alweer naar haar auto. Tevreden wierp ze er ook een blik op. Vol afgrijzen ontwaarde ze een torpedoduif die vastzat in de grill. Hij was er dusdanig in vastgeschroefd dat het haar tien minuten kostte om het overleden dier eruit te rukken. Koelbloedig vertrok ze daarna in de schemering, een wolk van veren en een emmer met een geroosterde duif achterlatend. De show van Mo. Onnavolgbaar de beste.

N.B. Een beetje van mezelf en een beetje van Mo.

@missnienox

Heb jij ook hilarische momenten beleefd? Ik hoor het graag.