Je innerlijke kind

@Joel Overbeck

Ik ben volwassen! Doe normaal

Tja, wat is volwassen en wat is normaal? Daar is geen gebruiksaanwijzing voor. Zelf ben ik een laatbloeier en ik leer pas nu over die kleine versie van mij. In mij. Eerder dacht ik dat ik volwassen was, herstel; ik speelde een volwassen vrouw en dat kind was ik toch allang ontgroeid? Wist ik veel dat alle kinderen en versies die je ooit was nog ergens in jou blijven bestaan.

Het kleine kind dat je vroeger was voelt nog steeds alles

Want ik zal je wat leuks vertellen: het zit er nog steeds. De vraag is alleen - waar zit ie en hoe is ie eraan toe? Kleine kindjes zijn puur en voelen alles op een diep niveau: angst, woede, verdriet, eenzaamheid en blijheid. Helaas heeft het een uitstekend geheugen voor nare gevoelens en herinneringen en het herkent gevaar van ver. Muren omhoog! Wanneer we in ons huidige leven iets moeilijks meemaken wordt die kleine in ons getriggerd en we worden overmeesterd door onze kindpijn als we daar verwond zijn geraakt.

@Annie Spratt

Wat als je gekwetst wordt?

Je innerlijke kind laat van zich horen en je projecteert je kleine kindje op een situatie die je aan vroeger doet denken. Iemand kwetst jou (je bent inmiddels volwassen toch?) en je innerlijk reageert. Bevriezen, vechten of vluchten – komt je dat bekend voor? Bij sommige mensen komt dit kleine kind eruit via schelden, schreeuwen of gevloek. Een ander trekt zich terug in zijn schulp en trekt muren op, het is maar net welke overlevingsstrategieën eerder voor jou werkten.

De partner als oefenmateriaal

Via onze partner willen we alsnog gelijk krijgen. Zo proberen we de verloren strijd uit onze jeugd met onze ouders via deze liefdesrelatie uit te vechten. Een kansloze poging (daar weet ik alles van). In de eerste verliefdheid zijn we eigenlijk verliefd op onszelf en projecteren dat op ons liefje. Want die geeft ons immers zo’n heerlijk gevoel, het kleine kind in ons wordt eindelijk gezien en gehoord en we voelen tijdelijk onze verwonding niet. We ervaren puur geluk en de liefde stroomt vrij. Eigenlijk zijn we afhankelijk (codependent), als we de verantwoordelijkheid voor ons geluk en liefde bij een ander leggen.

@Brooke Cagle

Terug naar de bron

Ervaringsdeskundige in het hebben van toxische en disfunctionele relaties – een herhaling van wat ik kende uit mijn jeugd – ben ik daar nu meer dan klaar mee. Ik dacht dat ik best ver was na jaren therapie, honderden boeken en twee lange relaties die achteraf veel stof tot nadenken gaven. Maar nee, ik heb nog steeds werk te doen. Veilig gehechte mensen kiezen veilige relaties vanuit hun jeugd en hebben gelukkig niet dezelfde problematiek. Zij hebben grenzen leren stellen en werden daarin gerespecteerd. Daardoor zijn ze allergisch voor narcisten en anderen manipulatieve mensen.

Drammen, dreigen, manipuleren en ander emotioneel onvolwassen gedrag

Ook ik heb me aan bepaald gedrag schuldig gemaakt vroeger. Zoals extreem kritisch zijn naar mezelf en de ander, verkeerde aannames doen, me terugtrekken en invullen voor de ander. Dit leverde niets (positiefs) op. Iets met de paplepel en onbewuste herkenning. Ik trok partners aan die mij moesten redden en waarvan ik hoopte dat ze mij wel écht zagen en hoorden. De prins op het witte paard en een roze romantische bril in de liefde bleken desastreus voor mij. Mijn innerlijke kind was vreselijk eenzaam en zocht een zielsmaatje. Daarom viel ik op minstens zo beschadigde kleine jongetjes in grote volwassen lijven en hoopte dat ze mij gelukkig konden maken. Niet dus!

@Brett Jordan

Heel je zelf

Toen ik leerde dat ik veel te helen had startte ik daarmee via therapie. Daarnaast leerde ik veel uit psychologieboeken en door YouTube filmpjes te kijken van psychologen. Toch trapte ik kort geleden nog in een narcistische fuik en zocht ik ondanks mijn groeiende zelfliefde en stevige autonomie nog steeds naar het veilige gevoel in een ander. Ik was eenzaam en alleen. En eenmaal geproefd van een fijne liefde (achteraf wederom een emotioneel-onbeschikbare, maar in ieder geval géén narcistische man. Zie Vos & Kippetje) was ik kwetsbaar geworden voor opnieuw alleen zijn en afwijzing. Toen kwam dus die narcist op mijn pad.

Pleaser – helper – zichzelf wegcijferende afhankelijke

Daar was ie weer. Mijn kindpatroon – mijn innerlijke kindje – gewend aan pleasen, reagerend op opdrachten en nodig zijn, nog zonder een fatsoenlijke vraag gehoord te hebben. Toen ik opnieuw met dit 'oerpatroon' werd geconfronteerd, stelde ik alsnog mijn grens. Vanuit schema-therapie kende ik mijn schema’s al goed en de willoze inschikkelijke en de helper waren weer actief. En daaronder zit een kwetsbaar afgewezen innerlijk kindje en het werd tijd om daarmee aan de slag te gaan.

Contact met je kleine kind

En deze keer eens niet met die echte kinderen van je, nee nu ben jij aan de beurt. Voordat mijn vader overleed had ik al een zelfhulpboek aangeschaft dat braaf in de la van mijn nachtkastje lag te wachten. ‘Het helen van je innerlijke kind’ – Susanne Hühn. Wetende dat het lezen confronterend zou worden en energie zou gaan vreten had ik er nog geen zin in gehad. Tja en toen was ik emotioneel gesloopt en besloot ik er alsnog in te duiken. De materie rond de kindwond waardoor ik zo leed in de liefde, daar kon ik niet langer omheen.

@Missnienox - boek Susanne Hühn

Leer voorzichtig je innerlijke kind kennen

Dit boek begeleid je in een hernieuwd contact met die kleine in jou via verschillende oefeningen. Waar zit zij of hij eigenlijk, is ie benaderbaar en in welke toestand bevind onze kleine versie zich? De schrijfster neemt je bij de hand, niets moet en veel mag. Mijn innerlijke kindje was op een erg eenzame plek. Alleen in het bos, verlegen en schuw. Ook heb ik haar bezocht op mijn oude kinderkamertje en tijdens mijn tweede ontmoeting had ze al meer vertrouwen in mij. Stel je voor dat je hem of haar jarenlang verwaarloosd hebt en het kind liet alleen van zich voelen/horen als je kwaad, verdrietig of bang was. Maar omdat jij niet door had wié in jou al deze emoties voelde, reageerde je er niet (passend) op.

Tijd om voor die kleine in jou te gaan zorgen

Mijn kwetsbare eenzame kindje heb ik uit het bos meegenomen, ze huppelde vol vertrouwen met me mee. Ze woont nu in een ‘tovertuin’ in mijn hart, een veilige binnenplaats van een slot met wachters, waar niemand binnenkomt die niet goed voor haar is. Omringd door de wijze oude beschermer - Gandalf en oermoeder - ma Wemel en vriendjes op bestelling is kleine Nienke gelukkig. Sindsdien heb ik haar in gedachten een paar keer bezocht en het geeft zoveel rust dat ze daar gekoesterd wordt en ik haar vol plezier zie leven.

@Missnienox

Helen is persoonlijk en jij bent de baas

Het verdrietige kwetsbare kind voelde ik vaak in mijn leven; als ik me buitengesloten voelde, als de liefde niet (meer) beantwoord werd, tijdens liefdesverdriet of als ik boos of bang was. Mijn blije kind daarentegen, kwam jarenlang amper aan bod. Volwassenen die spelen? Gênant! Ik ben gelukkig een gezonde volwassene aan het worden – lees: emotioneel volwassen en heb mijn leven goed op orde. Ik neem mijn verantwoordelijk, heb mijn eigen huis, een fijne baan en de band met mijn kinderen is beter dan ooit. Toch voelde ik leegte.

Wat je voedt groeit

Niets is zo gelukkig makend als een blij innerlijk kind. Maar wat maakt blij? Dat is voor iedereen anders en daarom loont het om te graven in je jeugd en opnieuw kennis te maken met degene die je werkelijk bent en altijd zal blijven. Een mensje in de puurste vorm. Het boek heeft daar mooie oefeningen voor en ik heb al het één en ander ondernomen wat voor mij (ons) werkt: op het gras liggen en wolken kijken, stoepkrijten, draken schilderen (als favoriet beschermdier), eindelijk die beer voor mezelf kopen die ik als kind nooit heb gehad (ik had harde poppen en niets om te knuffelen). Ja, mijn innerlijk kind kreeg alsnog een Paddy – een echte Steiff beer.

@Missnienox Paddy Steiff