Hallo lieve lezertjes, Buckie hier. Je weet wel - die oplettende parmantige kater. De baas is blijkbaar druk met andere zaken en ik verveel me hier. Het hoort te bruisen op een website – actie is wat we willen. Natuurlijk kun je die interessante blogs en spannende verhalen opnieuw lezen, maar het is al te lang stil hier. Vandaar mijn verslag van pittige tijden.
@missnienox
Terwijl ik dit typ hangt de baas in haar stoel
Je weet wel, zo'n heerlijke hangstoel in ei-vorm van wicker. Na jarenlang wicken & wegen gunde ze zich zo'n tuinjuweel. De baas is verdrietig. Met hoofdletters. Hoe ik ook mijn best doe, op een paar vrolijke oplevingen na maakt mijn fijne gedrag weinig indruk. Ik draai om haar heen, vlei me ‘s ochtends aan het voeteneind van haar bedje en produceer vele muzikale mauwen. Het werkt niet.
Vlinders, libellen en kikkers zijn niet veilig in mijn wereld
De tuin is van mij en vooruit, ook een beetje van de baas. Lang leve de zomer, boeken lezen, onkruid negeren en nog meer boeken lezen. Hangend in haar beschermende cocon vreet ze letters terwijl ik een krokante libelle oppeuzel en een kikker opjaag. Vindt ze niet leuk en dan verbant ze me naar binnen. Vandaar dat ik nu zit te bloggen.
@missnienox
Hij zou van haar tuin genieten
Hoe wilder en woester, hoe mooier! Met de overdadige vlinderstruiken, riante grassen tussen de tegels en vele vlinders ben ik dol op onze tuin en ik weet van de baas dat haar vader het met me eens zou zijn. Van haar mag het stoepje wel onkruidvrij, maar ze kan het even niet opbrengen. Hoe ik ook grassen knaag, het effect is nog niet te merken. Behalve in de hoge productie van haarballen.
Laat alles groeien en bloeien – dat is de grilligheid van de natuur
Ze voelt de natuur van haar vader in het groen en tegelijk maakt dat haar verdrietig. Het is confronterend. Ik hoorde haar iets mompelen over een kaartenhuis, een fragiel fundament van haar basis die bij deze is ingestort. Tussen de brokken probeert ze te ruimen. Geef mij maar andere brokken – vlees en vis.
Niet langer de vanzelfsprekende zachtheid en interesse
Ja, dat was die man ten voeten (in sandalen) uit. Ik herinner me hem als een vriendelijke grote tuinkabouter die gezellig tegen me kletste, mij een aai over mijn bol gaf en me complimenteerde met mijn temperament. Hij was een kattenmens, net als zijn dochter - de baas en daarom liet ik me zijn aaien welgevallen. Ik voel iemands liefde namelijk.
@missnienox
Gemis en machteloosheid
De baas accepteert het geloof ik wel dat het zo liep met haar vader, ze heeft ook weinig keus. Dat snap ík zelfs. Het ging alleen te snel. Ja, ik ben meester in analyse en mij ontgaat niets. Behalve als ik een goedkoop merk kattenbrokken in mijn bakje krijg. Dan weiger ik resoluut te eten en krijs alles bij elkaar. Zal ze leren. Rouw maakt behoorlijk machteloos en gemis voel je in je ziel, hoorde ik haar zeggen. Het klinkt allemaal verre van prettig.
Rouw kan iets dieps triggeren
Maar hoe diep wil je gaan? De baas dacht dat ze zo langzamerhand wel diep genoeg had gegraven (ik had graag met haar mee willen doen maar het was voor mijn tijd), maar helaas – nu ze het zonder haar stabiele vader moet stellen voelt ze zich half verweesd. Al zag ze hem niet eens zo vaak de laatste maanden, hij betekende meer dan ze eerder dacht. Je begrijpt dat ik haar goed kan lezen. Ik moet wel, anders knort mijn maag teveel.
@missnienox
MissNienox blogt persoonlijk
Ja, dat weten we wel en het lukt haar nu niet zo goed. Het voelt kwetsbaar en daar heeft ze nu iets teveel van. Ik snap dat en daarom klaar ik dit klusje voor haar, want ik voel met haar mee. Het liefste zie ik haar weer veel dansjes doen en de slappe lach krijgen, dit levert mij vaak extra knuffels op en kattensnoepjes. Ik verlang naar ons oude leventje.
En wanneer komt er nu eindelijk een nieuw verhaal?
Goh, dat wil ik zo langzamerhand ook wel weten, al zag ik haar weken geleden de intro typen van een vers exemplaar. Dat was vóór haar ‘ik word geleefd' periode na de crematie. Toen werkte ze zich kapot om het huis van haar moeder leeg te kruien, in te pakken en op te tunen, samen met haar broers. En toen was de koek ineens op en terecht. Van mij moest ze een beetje vakantie gaan vieren en toen ging ze lezen, huilen, schrijven en nog meer lezen. Twaalf boeken op een rij in twee weken.
@AnneNygard
Baas in de achtbaan
Ze had mijn andere baasjes beloofd om naar een pretpark te gaan. Vreselijk en horror lijkt mij, maar dat hoort bij vakantie: leuke dingen doen. Al voelde ze zich niet leuk en verre van blij, ze deed het toch. Ik hoorde haar daarna vertellen aan haar kinders hoe ze alles vervloekte toen ze stoer koos voor die vreselijke achtbaan vers op de ochtend. Soms moet je jezelf uitdagen immers. Schreeuwen hielp ondersteboven hangend en ze hadden een mooi dagje. Ik ook, want ik kreeg eindelijk rust en de vrijheid insecten te verdelgen op eigen wijze.
Hoe nu verder mijn vrienden?
Het leven gaat door en hier op MissNienox geldt dat ook. Ik heb daarom aangeboden voor deze keer haar klusje te klaren, maar ik ben niet gek. Ik ben kat-genoeg om te weten dat ik haar precies die afstand geef tot haar leven, door het vanuit mijn kattige kaders te beschrijven. Maar ik heb meer te doen. Gelukkig vindt de baas ook weer afleiding op haar werk en zoekt ze luisterende oren op de juiste plaatsen. Dat scheelt getetter in mijn harige oortjes.
@Buckie: was ik niet het liefste kitten?
Tijd schijnt vele wonden te helen...
Dat zeggen ze en ik hoop dat het klopt. Zo’n groot verlies heeft tijd nodig + een flinke portie aandacht. Schuilen als het moeilijk wordt is prima, maar niet de hele tijd (dank fijne romans en detectives). Tussendoor mag er gevoeld worden en vaak hoorde ik haar mompelen ‘Oh, het is wéér een huildag…’ en de onderste wimpers kregen geen mascara. Best slim!
Wat heb je geleerd?
Katten kunnen prima blogs schrijven, verdriet heeft tijd nodig, je mag huilen én schuilen, praten helpt en boos zijn mag. Eigenlijk mogen alle emoties er zijn en dat komt mij uitstekend uit. Ik word namelijk vet saggerijnig door de vliegen die mijn maagje niet vullen, Mimi de bejaarde huisgenoot die mij grenzeloos irriteert en de allergische reactie op de anti-vlooienpipet in mijn stierennek. Baas, word weer snel de oude, want ik heb ook rechten als lievelingskater.
Toedeledokie, meesterblogger Buckie Starbucks – krokante kater @missnienox
P.S. Wil je meer lezen over de situatie van de baas, lees dan haar laatste blogs. Wil je meer blogs van kwaliteit in de overtreffende trap, lees dan het blog van mij en ene Mimi:
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Nien,
Wat een mooi en diepgaand verhaal vanuit de ogen van je kater Buckie.
Wanneer we verdriet hebben voelen katten en dieren dat zo goed aan... en ze bieden troost.
Neem je tijd, huilen mag, je bent een sterke prachtige vrouw. Kwetsbaar opstellen, je gevoelens uiten is krachtig en mag er zijn.
Het gemis is logisch, rouw, het ging ook wel erg snel.
Neem de tijd, en je pretogen en dansjes komen wel weer.
Sterkte,
Groeten
Agnes
Dank je wel voor je lieve reactie Agnes😊
Het heeft inderdaad tijd nodig allemaal. Ik was vanmiddag bij de huisarts en die benadrukte dat ook. Ik mocht vooral gaan zitten met mijn verdriet en voelen. Ook het voelen van wanhoop hoort daarbij.
Dit te horen luchtte echt op.
En ja, katten voelen emoties inderdaad goed aan. Buckie zeker!
Prachtig en heel ontroerend verhaal. Ik geef je vanaf hier een virtuele knuffel. Heel verdrietig maar ook heel mooi hoe je vader gemist wordt. Dat zegt veel over hem en jullie band. Fijn weer iets van je te lezen😘
Dank je wel lieve Gerda voor je fijne reactie en de knuffel is ontvangen hoor 😊. Ja, her helpt om weer te schrijven, net zoals mijn werk ook fijne afleiding geeft. Voor de rest mag ik het gaan voelen. Mijn huisarts zei: Ga er maar gewoon mee zitten, met al je gevoelens. Boosheid, verdriet, wanhoop, gemis, depressie, eenzaamheid, een lach en een traan. Alles kan en mag, want rouwen is persoonlijk.