Russische roest - deel 2

Het was de dag waarop ik zou vertrekken. Ik werd wakker door een zware regenbui, maar dat hield mij niet tegen. Ik pakte een fles water en liep de deur uit. Er lag buiten veel modder en het was koud. Ik nam nog even afscheid van mijn huis en vrachtwagen en liep tussen de bomen door naar mijn oude garage, het geval stond er al voordat ik hier kwam wonen. De bomen vingen de regen een beetje op dus het was stil. Daar verrees al het geraamte van de hangar, roestige golfplaten om een metalen halve maan heen.

Ongeduldig opende ik de deur, want binnen stond mijn enige kans om te ontsnappen… Een helikopter! Ik was al het laatste halfjaar bezig dit exemplaar op te knappen. Mijn helikopter had ik namelijk in zowat perfecte staat gevonden. Alleen de wielen en de brandstof ontbraken. De laatste paar maanden had ik gespendeerd aan het leren vliegen zelf. Binnen in de hangar testte ik alles uit. De motor had ik niet gestart, maar voor de rest werkte alles wel. Alleen de linker lamp knipperde soms. Ik liep naar de kerosine-tank (waar nog genoeg voor een volle tank inzat) en maakte de slang vast. Daarna liep ik naar de helikopter en deed hetzelfde. Vervolgens draaide ik de hendel om en hoorde het geluid van de pomp. Ik klom in de helikopter en zag gelukkig de benzine-teller omhoog gaan. Na een paar minuten was de helikopter vol. Ik had ook nog voor de zekerheid een paar extra tanks aan de zijkant aan de helikopter gekoppeld, zodat ik zo'n uur langer kon vliegen. Ik controleerde de slangen hiervan en het zag er allemaal goed uit. Alles zat vast en er was geen lek.

Ik koppelde de slang af en zette de handrem los. Hierna duwde ik de helikopter door de andere kant van de hangar naar buiten, want daar zat geen muur. De helikopter kraakte een beetje, maar ik wist zeker dat het ging werken. Het was een Mil Mi-2 helikopter, van Russische makelij dus het moest wel werken. Eenmaal op het betonnen platform (dat ik had gemaakt) zette ik de handrem er weer op. De propellers waren vrij van alle obstakels dus dat was ook geen probleem meer. Ik liep nog een keer om de helikopter heen, die nu al bedekt met water was en opende de krakende deur en stapte in. Ik ging zitten op de oude stoel en controleerde alles. Toen drukte ik de knop voor de motor in. Je kon een langzaam geluid horen, een soort van straalmotor. De motor ging aan!

Ik zette de lampen en de ruitenwissers aan , die een krakend piep-geluid maakten. Toen trok ik de gashendel naar achteren en de helikopter steeg op! Langzamerhand zag ik de bomen kleiner worden. De helikopter trilde wel een beetje maar dat was normaal. Ik opende een kaart van het gebied. Ik ging namelijk ontsnappen uit Rusland. Ik was hier eigenlijk een crimineel, die zonder toestemming onderdelen stal. Ik wou ontsnappen uit deze communistische tirannie. Liever spendeerde ik mijn leven op een plek zonder mijn familie dan waar ik mijn hele leven moet werken om in een Oostblok-flat of schuur te wonen.

Het was ook niet alsof ze veel om mij gaven. Natuurlijk waren ze mijn ouders, maar ze hadden niet eens het fatsoen om mij uit te zwaaien toen ik weg was gegaan op mijn achttiende. Maar hier zit ik dan, in een oude helikopter, boven de koude bossen. Het enige wat tussen mij en de regen zit is 20 jaar oud glas.

Ik vloog verder voor zo’n drie uur. Onderweg zag ik allemaal kleine dorpjes, waaronder steden en een vliegtuig-kerkhof. Het was over het algemeen heel rustig. Maar toen… Er kwam iets in de motor! Alle lampjes gingen knipperen… De propeller hing ineens stil… Je kon niks meer horen, alleen de wind. De helikopter begon naar beneden te vallen, steeds lager… De helikopter landde keihard op een boom en ik schrok me kapot. Toen ik om me heen keek, bleek ik zo'n 15 meter boven de grond te hangen. "Help!" schreeuwde ik. De deur zat ook vast en ik hoorde vaag iets, maar ik kon niks zien. Het bleek een zware vrachtwagen. Iemand stapte uit en riep ‘’’Hulp nodig?’’ Ik schreeuwde “Ja!’’ Later kwam de man terug met een kraan. Ik was gelukkig ongedeerd door de crash, want de staart had het meeste van de klap opgevangen. Helaas was mijn helikopter wel stuk. De kraan takelde mij en van wat er er van de helikopter over was uit de boom.

De man die de kraan bestuurde was iemand die zo’n zeventig jaar oud was. Ik vroeg ‘’Wie bent u?’’ Hij zei ‘’Ik? Wie ik ben? Ik ben niemand… Gewoon iemand die van vliegtuigen houdt.’’ Ik vroeg of hij een vliegtuig had. Hij zweeg. We reden terug naar zijn huis (of bunker, dat weet ik niet). Het was een groot gebouw met een landingsbaan… Er stond een gigantisch vliegtuig met haar motoren aan! Ik was onder de indruk, want ik had nog nooit een zo'n groot vliegtuig gezien van zo dichtbij. De man vroeg ‘’Wil je naar Europa?’’ Ik legde uit dat ik maar 721 roebels had, maar Ik mocht toch mee. Verbaasd dat ik mee mocht, de crash had overleefd en hoe aardig deze man was, ging ik gewoon het vliegtuig in via een roestige trap. In het vliegtuig zaten allemaal mensen, zo’n zestig. Het was druk. Ik ging helemaal achterin zitten. Het was best wel donker maar dat maakte mij niet uit. Het was ook gestopt met regenen.

De man (en piloot) riep over de speakers “Hallo, dit is uw piloot Igor. We gaan vandaag weg van deze tirannie! Ik heb mijn laatste levensjaren besteed aan dit prachttoestel repareren en ik zal jullie veilig afleveren. Al is het het laatste wat ik doe!’’ Toen begon het vliegtuig te ratelen en we stegen op. Ik kon door de mist heen de zon zien, het was vroeg in de middag. Uiteraard viel ik al snel in slaap, in een beige stoel, ergens boven het Oostblok…

Boris kreeg een nieuw leven met zijn nieuwe familie in Polen. Hij werkte voor de rest van zijn leven als vliegtuigmonteur bij een vliegveld. Hij stierf in 1996 aan een hartstilstand.

Boris Ivanov 1945-1996

Boris' verhaal, geschreven in een beduimeld dagboek, opgeborgen in een machinekamer, werd gevonden door een Poolse schoonmaakster.

@Boris, junior gastschrijver, 14 jaar.