Tips om niet te verdwalen in de nacht

@Johannes Plenig

Alles voelt zwaarder in de nacht

Het is algemeen bekend dat de nacht zich uitstekend leent voor malen, piekeren, stressen en somberen. Maar hoe kan het dan zo zijn dat - ondanks deze wetenschap -  onze gedachten toch op hol blijven slaan? Misschien ben jij zo'n geluksvogel die snurkt (met of zonder geluid) zodra jouw hoofd het kussen raakt en je weet niet waar ik het over heb. Haak dan gerust af met lezen. Ben je daarentegen nieuwsgierig naar dit fenomeen, lees dan lekker verder.

Op het donkerste uur is het licht nabij

Gandalf uit 'The Lord of the rings' zegt iets van deze strekking en ik vind het een helpende gedachte. Helaas herinner ik me dit vaak pas 's morgens. Op de één of andere manier heb ik 's nachts toegang tot niets. Wijze quotes, troostende gedachten en focus op mijn ademhaling - niets helpt als ik in het donker lig te staren. Het is net of mijn zintuigen er vandoor zijn en ik verdwaal in het niets van de nacht.

@Lux Graves

Alleen slapen en je veilig voelen

Iedereen die alleen slaapt na jarenlang samen te hebben geslapen, kan denk ik beamen dat je iets fundamenteels bent kwijtgeraakt. Niet alleen een geliefde, partner of maatje, maar ook in het geval van een slechte relatie werkte de eenvoudige aanwezigheid van de ander troostend. Zo heb ik dat altijd ervaren en het voelde toen ik alleen kwam te staan alsof er er een pleister van mijn wond was gerukt, waarvan ik niet eens wist dat ik hem had.

Een warm lijf om tegenaan te kruipen

De rustige ademhaling of de scheet in de nacht, je was niet werkelijk alleen. Pas in mijn eentje merkte ik hoe fundamenteel iemands aanwezigheid was voor mijn nachtrust. Ik putte troost uit weinig - mijn relatie was niet goed - maar blijkbaar stelde deze me meer gerust dan ik toen doorhad. Al lag ik trouwens toen ook vaak te piekeren, ik had in ieder geval de keuze om me tegen iemand aan te vleien. Beter iets dan niets.

@Anthony Tran

Je weet pas wat je mist als je het kwijt bent

Je kunt alleen maar schrijven, praten of oordelen over dingen die jezelf hebt meegemaakt. Als je al je hele leven samen bent en samen slaapt, kun je niet meepraten over alleen zijn en in je eentje leven. Je kunt je tot op zekere hoogte verplaatsen in de ander, maar wat het werkelijk met je doet, weet je pas als het jezelf overkomt. Zo ben ik geen angsthaas, maar de verlammende stilte van de nacht lijkt me soms de adem te benemen.

Wakker schrikken en de slaap niet meer kunnen vatten

Je hart klopt als een dolle en je zweet als een otter. Dit scenario heb ik afgelopen jaren aan de lopende band meegemaakt. Als moeilijke en gevoelige inslaper, lukte me het soms om redelijk snel in te dommelen. Hoe erg is het dat je dan uit een nachtmerrie (of kabaal in huis van de huisgenoten) wakker schrikt - boordevol adrenaline - om vervolgens niet meer in slaap te vallen. Je vreet jezelf (en de koekjes uit de voorraadkast) op en ziet de tijd doortikken. Niets is zo waardeloos als doorwaakte nachten! Tel het piekeren erbij op over hoe je de volgende dag moet overleven en de ellende is compleet.

@Anh Nguyen

'Stap uit bed - drink warme melk - ga lezen - vouw de was - draai je nog eens!'

Ja, ik ken alle adviezen. Wat voor de één werkt, voegt voor de ander weinig toe. Hoeveel warme melk en koekjes ik niet tot me heb genomen en dan heb ik het niet eens over mijn pogingen tot lezen & schrijven en verkleumd op de bank zitten 's nachts. Het is slecht slapen met koude voeten, ook al denken de bronnen daar verschillend over. De pest is dat ik vaak zomaar wakker word, niet eens altijd uit een nare droom, terwijl ik een wilde dromer ben met een gigantisch arsenaal aan vermoeiende en fantastische avonturen.

Sluimerend drong de realiteit tot me door en die was jarenlang nogal heftig

Het moment dat je traag ontwaakt, nog in een gelukzalige stemming en de realiteit als een mokerslag op je neer dreunt. Dit gebeurde mij voor het eerst toen de relatie met mijn eerste liefde voorbij was: ik was werkelijk en letterlijk alleen en iedere nacht vloog ik overeind uit een droom om me te realiseren hoe mijn echte leven er toen uitzag. Alleenstaand met een dreumes, geen werk en nog geen huis om naar uit te kijken. De piekermotor werkte op volle toeren en het vanzelfsprekende gevoel van veilig zijn heb ik daarna nooit meer weten te heroveren. Ik ben het kwijtgeraakt samen met mijn naïeve vertrouwen in 'liefde voor altijd'.

@CHUTTERSNAP

Ankers zoeken in de nacht

Als je er alleen voor komt te staan en je hebt daar grote moeite mee, dan heb je dingen te leren. Zoals je veilig en vertrouwd voelen met jezelf en alleen-zijn kunnen verduren, zonder eenzaam te worden. Ik vond dat een hobbelig en lastig pad en dan vooral - daar heb je m weer - gedurende de nacht. Want overdag werkt mijn hoofd meestal helder en beschik ik over mijn zintuigen. Ik geniet van mijn kopje koffie, het uitzicht op bloemen en dieren of de geur van het bos na een regenbui. Positief zijn en blijven gaat me dan meestal makkelijk af. Maar o wee als ik staar in het grote niets van de nacht, dan zijn mijn zintuigen net zo goed verdwaald.

Het huis is stiller dan ik gewend was en ik verdwaal in de nacht

Het is net of de donkerte me opslurpt, alsof ik niet mezelf ben. Mijn lichaam, deze kamer, alles lijkt ongrijpbaar door mijn vingers te glippen. Op zoek naar ankers (geen ander lijf, geen troostende geluiden) heb ik wel eens een geruststellende geur op mijn kussen gespoten. Een parfum dat me aan mijn oma deed denken (dat hielp soms) of een synthetische meurgeur, waardoor ik mijn kussen wegsmeet. Of ik probeerde te voorkomen dat ik honger kreeg, want adrenaline en mijn hongergevoel huizen op hetzelfde plekje in mijn lijf. Dit zorgde vooral voor extra kilo's en alsnog een suikerdip, dus het is niet aan te raden.

@Max van den Oetelaar

Terug naar je ademhaling - de basis

Ook tot deze wijze les lijk ik maar geen toegang te krijgen 's nachts. Al probeer ik rustig te ademen met mijn handen op mijn buik, het helpt niet. Wist je trouwens dat er een stevig 'kussen' bestaat (als een soort rompje, klinkt enger dan het is) dat beweegt op het ritme van een ademhaling en dat je daardoor rustiger slaapt? Je draagt dit kussen tegen je borst. Ik prefereer een echt lijf, maar het bewijst wel dat dit als troostend en helpend wordt ervaren.

Wat helpt dan wel in het holst van de nacht?

Eigenlijk ben ik daar nog steeds niet helemaal uit. Ja, een geliefde naast je helpt zeker, al kan deze ook enorm afleiden. Maar als we van onszelf uitgaan, moeten we het simpeler zoeken denk ik. Uiteraard heb ik mijn nachtelijke problemen al vaak met anderen gedeeld en ik weet dat ze meestal dankzij stress komen. Aan die stress heb ik jaren gewerkt en overdag had ik een steeds mooier en relaxter leven. Tot een wijs iemand vroeg of ik mijn angst niet gewoon verplaatst had naar de nacht? Oh...tja, dat klonk best redelijk. Piekeren is immers angst en behoefte aan controle. Alles wat je overdag wegdrukt met je positieve instelling krijg je 's nachts dubbel en dwars terug via dromen en wakker liggen.

@Marcos Paulo Prado