Eenzaam maar niet alleen

@Geoffroy Hauwen

Eenzaam in stilte

Eenzaamheid gebeurt in stilte, je hoort en ziet haar niet. Misschien als je goed kijkt achter de woorden en door de ogen ontdek je haar. Maar ze is tegelijk meester in vermommen; de mensen die het uitbundigst schijnen, hebben soms de diepste pijn van binnen. Dit wordt geen verdrietig blog beloof ik je, maar hopelijk eentje vol steun en herkenning. Jij staat hier niet alleen in en bent niet de eerste en zeker niet de laatste. Eenzaamheid kent vele gezichten.

Troebele blik en tunnelvisie

Het klinkt hard, maar het is de waarheid. Als je je eenzaam voelt zie je het niet meer helemaal helder. Je blik is maar op één ding gericht: een eindeloze tunnel met alles wat er ontbreekt in jouw leven en dat doet verdomde pijn. Als een op hol geslagen paard gaan al onze gezonde gedachten er vandoor. Ze worden vervangen door aannames, projecties en ongelukkige ideeën. Van ‘niemand mist mij of vraagt zich af wat ik doe met kerst’ tot ‘als ik geen initiatief neemt gebeurt er ook niks’. En soms is dat helaas waar en dat voelt hard en leeg.

@Tiago Bandeira

Voor een ander invullen

We doen het graag en vaak en het pakt nooit positief voor ons (of de ander) uit. Je kunt invullen dat de ander niet om jou geeft en je niet ziet staan. Of je geeft jezelf op de kop dat jij overduidelijk tekortschiet of dat de ander je niet meer leuk vindt als je niet vrolijk doet. Al het verdriet in jou of andere ongelukkige gevoelens druk je weg. Alles om maar te voorkomen dat iemand jouw ware zelf ziet! Terwijl het toch in de eerste plaats zou moeten draaien om wie jij werkelijk bent, inclusief al je gevoelens. Foute gevoelens bestaan namelijk niet, ook al is je duizend keren iets anders verteld.

Eerlijk = kwetsbaar = eng

Jezelf kwetsbaar opstellen is hondsmoeilijk en reuze eng (daar weet ik alles van). Eerlijk durven toegeven dat je sociale leven voor jou niet vervullend is, wie geeft dat graag toe? Ik niet, maar het is wel zo. Ondanks de juiste mensen in je leven lukt het soms toch niet om die verbinding (die er absoluut is, anders waren ze niet in jouw leven) te voelen. Dat je het contact mist maar het gevoel hebt dat jij de enige bent die dat zo ervaart en iedereen het te druk heeft. En dat je niet eens weet hoe je (behalve met hints) kunt vragen om tijd voor elkaar. Simpelweg een afspraak maken om samen te komen, het voelt soms als teveel ruimte willen innemen. Dus houd je je mond en vervolgens loopt je hart over. Worstelen jullie hier ook mee of ben ik de enige?

@Tim Foster

Relaties als pleisters op wonden

Ja, ik heb ze gehad zulke relaties, alle focus ging naar de ander en zo hoefde ik niet met mezelf aan de slag. Mijn eenzaamheid zat in een hoekje te mokken, maar door lekker afgeleid en druk te zijn hoefde ik er niks mee. Ik was dan wel ongelofelijk eenzaam in die relaties, maar dat zag ik pas achteraf. Blijkbaar werkte de disfunctionele situatie toch als een pleister, totdat de relatie over was en de pleister er ruw afgerukt werd. En tada! Daar kermde de eenzaamheid in volledig hartverscheurend volume. Niet langer te negeren of te ontkennen bleek zij een eindeloos diepe put. Samenwonend met een partner hoef je niet na te denken over gezelschap tijdens kerstmissen, vakanties, concerten of uitjes. Gezelschap - zelfs als het ongezellig is – is een constante zekerheid. Als moeder met co-ouderschap weet je niet beter dan dat je regelmatig kinderloze dagen hebt op primetime momenten en dat heb je maar op te lossen. Of niet (en dan zit je met kerst in je eentje). Zoiets is niet voor te stellen als je het niet hebt meegemaakt. Maar zo heeft ieder huisje zijn eigen kruisje.

Jezelf de put in praten – vertrouwde patronen

Yep, mezelf in een neerwaartse spiraal praten? Kan ik en deed ik. Maar één van de belangrijkste lessen die ik leerde was de volgende: gedachten zijn geen feiten, je weet niét wat een ander denkt (en voelt) en je bent minder machteloos dan je dacht. Mijn ‘werkwijze’ was om mezelf onzichtbaar te maken door me nog verder terug te trekken en nooit, maar dan ook nooit te delen wat ik voelde of dacht. Een disfunctioneel overlevingspatroon weet ik nu, maar als kleine meid wist ik niet beter. Ik zat veilig in mijn holletje te wachten tot iemand me missen zou of ik liep dapper weg. Nou, ik werd niet gemist en alleen maar bevestigd in mijn alleen-op-de-wereld-gevoel. Dat gemis aan verbinding plantte het zaadje van mijn eenzaamheid. Hoe was dat bij jou?

@Amanda Jones

Accepteren wie je bent

Want je bent veel meer dan je denkt. Je bent niet alleen je talenten, liefheid of verzorgende karakter, maar ook je melancholie, je gebutste hart en vergeten kanten. Je ochtendhumeur, je kribbige uithalen, je norse blik of je drukke getetter. Je bent alles en het hoort allemaal bij jou. Toen ik leerde dat alle gevoelens er mogen zijn (bedankt therapie dat ik dat beter laat dan nooit mocht ontdekken) bleef dat vrij lang rationele kennis. Mijn nieuwe vrolijkheid, rotsvaste vertrouwen en geluk kunnen voelen in het moment waren welkom en makkelijk te accepteren, maar mijn (irreële) angst , gevoelige hart en getriggerde verdriet – daar was ik toch wel klaar mee. Nou nee lieverd, daar is een mens nooit klaar mee. Alles mag gevoeld worden. Hoe fijn is het dan dat ik nu mensen in mijn leven heb die mij daarin liefdevol spiegelen. Dank jullie wel!

Stoppen met oud gedrag en starten met gezonde patronen

Ik stond ooit in een cirkel bij mijn psychologe. Aan de getekende binnenste cirkel stonden alle disfunctionele gedragingen en daar tegenover aan de buitenkant van de cirkel las ik de gezonde stappen. Je snapt dat ik bijzonder goed binnen de cirkel paste en oh wat was dat schadelijk voor mij. Dat was ook de reden dat ik in therapie ging; ik wilde gelukkig worden. Als ik verdrietig was trok ik mij altijd terug en werd vervolgens bevestigd dat niemand me werkelijk zag. Eenzaamheid ten top. Ik mocht leren om mezelf te vertrouwen door de binnenste cirkel te verlaten. Ja, verlaten voelde ik me door anderen (en sommige deden dat ook werkelijk), maar eigenlijk verliet ik mijzelf. Wat was er nodig om letterlijk uit deze vicieuze cirkel te stappen? Welke patronen lagen daarbuiten braaf op mij te wachten?

@Jade

Doe datgene wat je voor jezelf wenst – reik uit

Wil je contact? Leg het zelf. App of bel diegene en maak een afspraak. Doe het tegenovergestelde van wat je eerder deed, want je terugtrekken in je grot, mooi weer spelen, teleurgesteld vaststellen dat je toch niemand nodig hebt, woede voelen en schaamte, maar het met niemand delen - maakt de afstand juist groter. En die letterlijke afstand en stilte voelt hartverscheurend eenzaam en pijnlijk. Voor mij voelt een gebrek aan verbinding het aller pijnlijkst, het voelt als een persoonlijke afwijzing en verdomde eenzaam. Het voelt ondraaglijk en ik weet dat ik beter verdien en daarom moet ik actie ondernemen. Met het risico op afwijzing, maar meestal is een ander zich juist van geen kwaad bewust. En je krijgt misschien niet direct je gewenste afspraak op een presenteerblaadje, je mag wel trots zijn. Het voelt immens fijn en warm als je voor jezelf bent opgekomen, want dat is ook liefde.

Zelfliefde & zelfzorg

Deze twee gaan hand in hand en het is jouw eigen verantwoordelijkheid om goed voor jezelf te zorgen. Het is namelijk liefde en zorg voor je zelf. Als je zélf niet de zorg voor je eigen welzijn pakt, wie doet dat dan? Het is waar wat ze zeggen: pas als je van jezelf houdt kun je er werkelijk voor een ander zijn. Het maakt je ook milder naar diegene en je hebt liefde over. Vanuit een tekort heb je weinig te geven en het gaat ook niet van harte. En liefde is er juist om vrij uit je hart te schenken aan wie jij maar wilt, maar je moet wel over voldoende voorraad beschikken. Fill your cup first!

@Christopher Paul High

Leren wat van jou is

Ondertussen weet ik aardig wat van mij is; ik ken mijn littekens en triggers vanuit mijn verleden. Daar wil ik een ander niet mee lastig vallen en neem ik zelf mijn verantwoordelijkheid voor. Vroeger legde ik mijn verdriet op andere schouders en absorbeerde ik automatisch alle ellende van die ander. De fikser in mij is niet meer en heeft geleerd door schade en schande. Toch mag ik zo langzamerhand wel wat zachter en milder voor mezelf worden. Ik mag leren te delen wat me verdriet doet, pijn deed of wat plotseling op kan spelen. Het heeft me allemaal gemaakt tot wie ik ben. Zo mis ik mijn vader gigantisch, we zaten immers samen in een team. Team ‘anders en onszelf’ en hij zag en hoorde me werkelijk. Zonder afgunst, oordeel of betutteling respecteerde hij mijn eigenheid en bewonderde het zelfs. Met als bijzondere bijkomstigheid sinds hij er niet meer is, zijn weggevallen muren. Hij voelt nu dichterbij dan ooit.

Wees wie je werkelijk bent

Jij bent de dappere, de veerkrachtige, de emotionele, de kletser, de levenslustige, het kleine kind, de jeugdige, de verwonderde, de verliefde, de verbindende, de gekke, de trouwe, de positieve, de grappige, de onnozele, de oude ziel, maar altijd de liefste. Want dat is wat je bent, een lief mens. En wie jou niet wil zoals je in je hart bent, je werkelijke zelf, die is jou niet waard. Liefde overwint altijd, in alles en iedereen. Het verwarmt je ziel, je lijf en je hart en ze is overal te vinden. Koester daarom al je gevoelens en al die stukjes jij.

@Lucia Maceda