Eerlijk is eng

@Carolina Heza

Niet ‘gewoon’ eerlijk, maar echt je hart laten spreken

Ik houd van de kracht van Brené Brown; zij pleit voor kwetsbaar durven zijn, al is dat moeilijk en hartstikke eng. Maar het is tegelijk de sleutel tot verbinding en werkelijk jezelf mogen zijn - met al je plus- en minpunten. Vooral die laatste, de kanten van jezelf waar je niet trots op bent en die je graag wilt verbergen. Bang als je bent dat een ander je anders niet meer lief en leuk vindt.

Ik had er de mond vol van, maar de praktijk bleek weerbarstiger…

Wie tussen de regels van mijn laatste blogs heeft gelezen vermoedde het waarschijnlijk al. Ik ben sinds een paar maanden weer een vrije vrouw, mijn relatie is voorbij. De vos was er nog niet klaar voor en ik had daar geen enkele invloed op. Zelf klaar voor een relatie na mijn verleden met grote overgave te hebben aangepakt en verwerkt, trof ik iemand die te vroeg in een volgende relatie dacht te kunnen stappen. Er was geen opzet in het spel, in het ergste geval naïviteit.

@Kelly Sikkema

Waarom deelde ik mijn relatiebreuk niet eerder?

Omdat het me heel veel pijn en verdriet deed. Omdat ik misschien de deur wilde openhouden, wetende dat hij hier ook meelas. Omdat het als persoonlijk falen voelde dat het me weer niet gelukt was een emotioneel beschikbare partner te vinden. Er bestaan zoveel ‘omdatjes’ waardoor ik dit niet kon en durfde te delen. Ik hield namelijk van hem en wat we hadden was heel bijzonder (lees: Vos en Kippetje – een fabelachtig sprookje, dan weet je wat ik bedoel).

Hoe kun je zo snel van iemand houden?

Nou dat kan ik blijkbaar tegenwoordig, omdat mijn hart open is en we samen een heel speciale connectie en chemie hadden. Voor minder word ik niet verliefd en de liefde die ik nu kan voelen is niet te vergelijken met vroeger. Vanuit dat gevoel van liefde wens ik hem ook het allerbeste, net als ik dat zelf verdien. Alles wat ik hier deelde, zoals het sprookje, was met zijn goedkeuring.

Ik wil niemands geheim zijn en verdien iemand die vol voor me gaat

Zelf ben ik openhartig geweest omdat ik zo in het leven wil staan en ook omdat die verliefde glimlach niet van mijn harses verdween. Als ik verliefd ben dan straal ik dat uit, mijn kinderen en ook buitenstaanders zien en voelen dat. In de tijd met hem groeide mijn Silvernienox account van 4000 volgers tot 14,3 duizend. Dankzij mijn verliefde energie en positieve vibes! Daarna stagneerde de handel, synchroon aan mijn liefdesverdriet en krimpende energie.

@Erik Witsoe

Het ging hem te snel maar hij zat aan het stuur

Hij bepaalde het tempo wanneer we elkaar zagen en ik denk met een warm hart aan die periode. Vol in het moment, met de meeste lol ooit en ik kon volledig mezelf zijn. Hoe heerlijk is dat? Geaccepteerd worden precies zoals je bent en samen liefdevolle aandacht, muziek, humor en eerlijkheid delen. Maar waar we openhartig waren gestart, raakte dat ergens verloren. Het stagneerde.

Te ver weg wonend en te kort uit een relatie

Dit waren de twee punten waar ik in het begin mijn twijfels over had, maar we hadden het er over en het leek minder belangrijk te worden. Hij kwam toch wekelijks mijn kant op of we spraken halverwege af. Ook zijn voorbije relatie leek goed onderbouwd en hij stond toch niet voor niets op een Datingsite? Zelf had ik alle ex-regelingen-ellende achter de rug (een bewuste keuze) en ik was voldoende sterk om het aan te kunnen dat een ander nog issues had af te handelen. Helaas zag hij dat anders en hij sloot zich voor mij af. Dit was nieuw voor mij, want zo kende ik hem niet. We leken elkaar opeens helemaal nog niet te kennen, we zaten immers nog vol in de verkennende verliefde fase.

Als je op afstand woont dan gebruik je je tijd samen maximaal en dan wil je geen tijd verdoen aan moeilijke gesprekken voeren. We hadden sowieso kruimels aan tijd samen en als ik over de onmogelijkheid nadacht van onze woonplaatsen en een toekomst samen werd ik verdrietig. Maar we bespraken het niet. De spontaniteit daarin was langzaam veranderd in struisvogelpolitiek.

@Nik Shuluahin

Invullen voor de ander bleek één van de grootste boosdoeners

Dat ik zelf een Latrelatie en voldoende tijd en ruimte voor mezelf wens (omdat ik dat nodig heb en nooit meer terug wil naar wat ik vroeger had: een verstikkende samenwoonrelatie) - dat heb ik nooit uitgesproken. Dat ik misschien ooit wil samenwonen, maar de komende jaren zeker niet, zover zijn onze gesprekken nooit gekomen. Waar hij zich allemaal zorgen over maakte, sprak hij niet uit. Hij leek alles geweldig te vinden en pas achteraf deelde hij zijn twijfels, maar ondertussen was hij al emotioneel uitgecheckt.

De muren omhoog en de verbinding weg

Toen dit gebeurde bij hem trok ik direct aan de bel, maar het was te laat. Onze emotionele connectie die zo sterk aanwezig was geweest sinds dag één was verdwenen. Hij zei dat ik beter verdiende, dat het misschien te vroeg was voor hem. Zijn hoofd was bezet en hij zat vol stress. Dit had ik absoluut niet zien aankomen. En waar ik bang voor was gebeurde, van dagelijks contact naar helemaal niets. Het voelde wreed en deed verschrikkelijk veel pijn.

@Nick Page

Het lag niet aan mij maar dat troostte me niet

Wat we hadden was niet meer, ons 'samen' was als een zeepbel geknapt. Hij vond dat ik beter verdiende en ik zei hem dat hij zijn eigen liefde misschien wel saboteerde, omdat hij zichzelf mij niet waard vond en dingen voor mij invulde. Hij wilde mij niet belasten met zijn problemen, al zei ik dat ik dat prima aan kon, want zelf had ik immers mijn portie achter de rug en ik kende zijn worstelingen. Het mocht niet zo zijn, de poort werd gesloten.

Totaal uit contact en in doodse stilte

Hier kon ik niet mee leven, want wat er tussen ons was geweest, was meer waard dan een telefonisch open einde. Ik voelde alleen maar losse eindjes en zat vol met vragen. Daarom nam ik contact met hem op om af te spreken en gelukkig wilde hij dat. We hebben elkaar nog één keer gezien. Tijdens een wandeling heeft hij veel verteld en kon ik mijn vragen stellen en mijn gevoel aan hem kwijt. Het voelde goed en vertrouwd, maar er was ook afstand. We besloten contact te houden, al was er geen concrete afspraak. Ik voelde nabijheid maar ook een emotionele afstand en een klein stemmetje in mij maakte zich zorgen.

De fikser in mij is attent, bezorgd en houdt graag contact

Toch heb ik de fikser nu vrijaf gegeven, want het lijkt eenrichtingsverkeer. Nu ik niets meer doe gebeurt er niets. Waarom komt me dit toch zo bekend voor? Ik die altijd liever wil dan de ander, de ander die er blijkbaar vanuit gaat dat ik wel weer kom… Hoe eng is het om niets meer te doen en hoe verdrietig te merken dat je dan ook niets meer hoort.

@Satid Wongsapan

De bal ligt bij hem, want dit gaat niet over mij

Ik was en ben klaar voor de liefde, mijn leven is prachtig en vervullend. Graag had ik mijn leven met hem gedeeld en elkaar verder leren kennen. We hadden naar muziekbandjes kunnen gaan, terrasjes kunnen pakken en lol kunnen maken samen. Onze kinderen hadden ons en elkaar leren kennen, net als onze families. Maar een relatie heb je samen en als er eentje emotioneel uitcheckt houdt het op. Dat is heel verdrietig, maar ik heb daar geen invloed op.

Durf te delen, ook al ben je bang iemand kwijt te raken. Ik raakte diegene sowieso kwijt en voor mij is dit een les die ik moest leren. Iedere relatie is namelijk een mogelijkheid om jezelf (verder) te helen en zwijgen is geen optie

Volgens mij ben ik makkelijk benaderbaar, iemand kan mij altijd bellen of contact zoeken en toch gebeurt dat niet. Het verdrietige blijft dat ik dacht, voelde en hoopte dat het deze keer anders zou zijn. Mensen zeggen wel dat als het zo moet zijn, iemand terug op je pad komt, wanneer je werkelijk voor elkaar bestemd bent. Ik vrees dat dat wel erg romantisch gedacht is, want als je werkelijk om iemand geeft dan doe je je best om diegene niet kwijt te raken.

@Tom Mossholder

Als je niet genoeg van jezelf houdt, dan geloof je niet dat je een ander waard bent

Gelukkig houd ik voldoende van mezelf om te weten en te voelen dat ik iemand verdien die werk van me maakt. Iemand die zichzelf op waarde schat en een gelijkwaardige partner kan zijn. Open, eerlijk delend en niet uit verbinding gaand. Mijn grootste 'relatie-eis' is eigenlijk een heel normale en iets wat voor mij bovenaan staat: emotioneel beschikbaar zijn en blijven, ook als het moeilijk wordt. 

Samen een lijntje houden in makkelijke maar zeker ook in moeilijke tijden

Met mijn relatieverleden kan ik niet met minder genoegen nemen, want het maakt mij kapot als dat er niet meer is. En ook in ‘enkel’ vriendschap moet die verbinding er zijn, want anders is er geen samen, dan is er niks. En van dat niks heb ik teveel gehad in mijn leven, ik heb er mijn buik vol van.

@Marcus Wallis