Bedden-soap

Vader is ziek. Hij wordt niet meer beter. Wanneer wij, de kinderen, tot de conclusie komen dat het wenselijk wordt om onze ouders te steunen in hun strijd tegen de onmacht, slaan we de armen en de telefoons ineen. We gaan met hen om de tafel om precies te vernemen wat de volgende stappen zullen zijn en hoe en wanneer.

Dinsdag

Het is duidelijk dat er twee aparte bedden nodig zijn, vader vindt van niet. Ze bewonen een gelijkvloers aanleun appartement. Moeder is daar echter héél helder in: ‘Jij krijgt een bed van de thuiszorg in de slaapkamer. Dus ik wil een nieuw bed in de kamer op de plaats van de grote driezitsbank, liefst smal en klein, zodat er voldoende ruimte overblijft om te laveren met je rollator. De bank gaat naar de kringloop’. Duidelijke taal. Aan mij de taak om een bed te scoren. Ik woon het dichtste bij. De moeilijkheid doet zich nu voor dat het één en ander op elkaar afgestemd moet worden. Het tweepersoonsbed moet ook weg.

Woensdag

Ik bel de thuiszorg en informeer naar dat bed voor pa en meer persoonlijke hulp. Daar zal ik over terug gebeld worden, vandaag nog en anders morgen.

Donderdag

Met moeder op stap om een bed uit te zoeken. In de derde winkel vinden we precies wat ze wil, namelijk de helft van een tweepersoons box-spring, 70 cm breed. Slechts 2 meter lang, in plaats van de gebruikelijke bedden van 210 cm. We krijgen de prijsopgave. Hebben het over de hoogte van de pootjes, er zit een motor onder, voor het hoog en laag gebeuren. Voilà. De jongeman wil voor ons de boel wel even demonstreren en knutselt een verlengsnoer en stopcontacten aan elkaar, moeder trekt haar schoenen uit en kruipt op het bed. Helemaal top. Ze rijst als vanzelf omhoog en weer omlaag. We bestellen nog niks want er moet thuis wel even over gepraat worden, je koopt tenslotte niet elke dag een bed.

Thuisgekomen zijn zus en zwager er ook, met taart, in feestkledij, want ze zijn vanmorgen hun partnerschap gaan registreren. Verrassing! Felicitaties over en weer. Moeder begint dan zó enthousiast over het bed te vertellen dat vader zegt: ‘Nou dan moet je de boel maar snel gaan bestellen’. Zus oppert: ‘Wel zonde van die mooie driezitsbank, die is nog zo goed als nieuw, kunnen we die niet in de plaats van die kaal gezeten tweezits zetten?’ ‘Ja tuurlijk’. Pa kijkt verschrikt, hij kan slecht tegen verandering en zeker in deze fase van zijn leven. Maar voordat we de volgende zin uitkramen hebben we met z’n drieën de enorme driezitsbank naar de overkant verplaats en het oude lor de gang op gesjord. Pa fleurt helemaal op, want dat staat reuze gezellig. Vooral wanneer we met de duimstok gaan opmeten hoeveel ruimte er nog overblijft. Het is koopavond, dus ik ga persoonlijk het bed bestellen en aanbetalen. Hoera, dat bed kan dinsdagmorgen al bezorgd worden.

Vrijdag

Ik moet telefonisch bereikbaar blijven, maar heb vandaag het één en ander te regelen op een geheel ander vlak. ’s Morgens helpen bij zus en zwager om de feesttent overeind te zetten voor het motormuziekfestijn aldaar. ’s Middags met een kleinzoon naar het zwembad voor zijn wekelijkse oefenles omdat het niet meer verantwoord is, voor zijn topzware, hoogzwangere moeder, op gladde zwembadperrons te paraderen. Dus plak ik mijn mobieltje achter mijn oor en beweegt me de gehele dag met de zenuwvezels gericht op thuiszorgmelding. NIETS. Toen toch maar weer zelf naar de thuiszorg-Truus gebeld om wat druk op de ketel te zetten. ‘Ja, ik ga er meteen achteraan en u wordt zéker teruggebeld’, word er nadrukkelijk beloofd.

Zaterdag

Broer en schoonzus zijn bij pa en ma, ze hebben over het beddenverhaal nagedacht en zeggen dat zij het tweepersoonsbed heel graag willen overnemen. Fantastisch, dat is geregeld. Ik bel met de inbrengwinkel om de tweezits te laten ophalen….en ja die komen maandagmiddag.

Maandag

Nog steeds niets van de thuiszorg gehoord, maar ik wacht het deze keer niet af en klim in de telefoon. Thuiszorg-Truus vraagt (alle medewerkers zijn druk doende) of ik wil wachten of dat ik teruggebeld wil worden… ?

'NEE IK WACHT AL VANAF WOENSDAG en ik wordt alsmaar NIET TERUGGEBELD! Ik wil NU SPIJKERS MET KOPPEN SLAAN!'

'Oh…mevrouw…dat is niet de bedoeling, ik neem de gegevens (alweer?) wel even op en dan wordt u met spoed teruggebeld.' Het zál.

Laat ik nu, nog geen kwartier later, door mijn eigen moeder gebeld worden met de blijde boodschap dat er morgenochtend een hoog-laag-bed voor vader gebracht gaat worden! Waarna onze dappere moeder gaat telefoneren met haar jongste zoon over het ophalen van het tweepersoonsbed morgen, heel vroeg: ‘Dan kunnen jullie vanavond de boel uit elkaar komen halen en blijven slapen, ik regel wel een logeerkamer in het grote huis’. De timing lijkt perfect. Waarna ik alsnog wordt opgebeld door de thuiszorg… goh… leuk! Zij biedt minstens drie maal haar excuses aan omdat het een en ander langs elkaar heen gewerkt heeft. Nou ja, ik vind alles best, als het maar in orde komt.

Dinsdag

Op tijd naar mijn ouders. Binnenwandelend zie ik een lege gang. Verder een lege slaapkamer en in de kamer een doos en een matras op de grond. Dat moet het nieuwe bed van ons moeder zijn, dat is dus mooi vroeg gebracht. Er naast zit een grijnzende vader. Ook een vrolijke moeder die meteen begint te vertellen over hun nieuwste avontuur: ‘Je broer heeft gisteravond het tweepersoonsbed al uit elkaar geschroefd. Maar door een misverstand bleef hij niet slapen, wel vroeg hij: 'Waar moeten jullie nu vannacht op slapen?' Dus zeiden we: 'Oh dan gaan wij wel in de logeerkamer overnachten'. Waarna hij in een mum van tijd alle delen van het bed in de bestelbus laadde en ons naar ons vakantieadres bracht’. Hilarisch allemaal.

Dan wordt het tijd voor de gebruiksaanwijzing van het nieuwe bed. Dat is heel snel bekeken. Het bed bestaat uit een matras en een box-spring, punt. Géén pootjes en géén elektrische motor. Nu wordt het vader toch bijna te veel. ‘Geen probleem hoor pa, dit gaat gewoon goed komen’ (zeg ik vol bluf) Ik bel meteen met de betreffende beddenzaak. Met pijn in mijn buik, maar dat zeg ik niet, verneem ik dat er géén potenonderstel en motor is besteld, nee dat zie ik nu ook op de bon. Maar weet ik veel, hoe zij dat besteld hebben? Ik heb gewoon een compleet bed gekocht mét pootjes en alles erop en eraan. Ik vraag naar de chef. Die is er niet dus wordt ik teruggebeld…..waar heb ik dat méér gehoord. Maar…Ik wórd teruggebeld. Door Bert, ik verstond eerst Bed.

Nee er komen géén poten en zéker geen motor. Ja het kán natuurlijk wel, maar niet gratis. Als we de verpakking nog hebben kan het bed weerom en krijgen we ons geld terug. Dan besluit ik om de rest van het gesprek maar in de winkel te gaan voeren. Moeder zegt dat die motor helemaal niet hoeft en dat ze een gewoon ijzeren bed ook wel goed vindt. Ik ga naar de winkel…wat een toestand…dit kunnen mijn ouders er echt niet bij hebben. Wat is er mis gegaan? Er is ons toch een compleet bed gedemonstreerd, mijn moeder heeft er nog op heen en weer gevlogen. De fout ligt bij de verkoper, dat is duidelijk. Na de boel nog een keer hoog gespeeld te hebben biedt de chef, het ontbrekende aan voor minder dan de helft van de prijs. Ik besluit dat maar te aanvaarden. Ik kan het mijn moeder niet aandoen om afstand van haar mooie bedje te doen en bel haar er niet eens meer over op want ze hebben genoeg aan hun hoofd.

Alleen moet dat onderstel nog wél besteld worden en dan komt het niet eerder dan volgende week…. ‘NOU DAT KAN DUS NIET, MENEER DE CHEF. GEEF DIT SHOW-MODEL-ONDERSTEL MAAR MEE’. Chef Bert gaat met zichzelf in beraad en geeft schoorvoetend toe…dan moet hij wel de bezorgdienst weer oproepen…maar dat kan wel op hun rekening, hij begint het te begrijpen. Wanneer het onderstel van het show-bed geschroefd word en ik alle onderdelen eens goed bekijk, opper ik dat het misschien wel in onze auto past. Nou dat klopt. Een uur later arriveer ik mét bedpoten én motor weer op de thuisbasis. Wat een gesjouw!

In de tijd dat ik aan het oreren was met chef Bert is er een prachtig houten hoog-laag-bed bezorgd voor vader, mét papagaai. Het eerste wat ons moeder vraagt: ‘En wat kost dat onderstel nu?’ Ja ze is ook niet op haar achterhoofd gevallen, die moeder van ons. Anderhalf uur later staat het zweet op m’n rug en haar bed te pronken in de kamer.

Wanneer ik op huis aanga laat ik een paar tevreden ouders achter, die na hun boterham direct een dutje gaan doen in hun nieuwe bedden. En zo hebben wij, kinderen van één vader, met vereende krachten een beddenprobleem uit de wereld geholpen.

@Yoke Hagen - gastschrijfster