Gitaarman

De solo was voor hem. Zijn behendige vingers beroerden de snaren alsof het een lichaam betrof. Hij was een met zijn instrument, een Gibson voor de kenners. De klanken gierden door de muziekboxen. Hij wisselde moeiteloos tussen snelle en tragere aanslagen en het publiek staarde geboeid naar zijn vingervlugheid. Het ritme werd verder opgevoerd terwijl hij zich in de muziek verloor. De hele zaal werd het nummer binnen gezogen. Hij was de muziek en de band ineen. Alles om hem heen verbleekte. Er stond een man met een gitaar. Gitaarman.

Hij was haar direct bij binnenkomst opgevallen. Natascha en haar vriendin Linda waren vaste gezichten op dit jaarlijkse muziekfestival. Vier rockbands uit de omgeving zouden om de beurt spelen, een avondvullend programma. Natascha had er zin in, ze was een danser en dol op muziek. Haar vriendin ging puur voor de mannen en de muziek was bijzaak. Natascha was een opvallende verschijning met haar lange krullende donkere haren en haar beweeglijke lichaam. Zij en haar vriendin oogden jaren jonger dan ze werkelijk waren. Innerlijk en uiterlijk konden ze makkelijk doorgaan voor dertigers. Het was onmogelijk om stil te blijven als er muziek klonk, ze moest bewegen. Linda, blond en groot, trok een ander publiek aan. Hoewel ze muziek kon waarderen, lagen haar prioriteiten bij het andere geslacht. Zien en gezien worden - hierin vonden de vriendinnen elkaar.

Hij had haar ook gezien, hun blikken hadden elkaar gekruist. In de lobby hing hij onderuit op een bank, omringd door bandleden. Natascha voelde instinctmatig dat hij belangrijk was. Het was iets in zijn blik en zijn houding. Onaantastbaar. Zijn verschijning was onalledaags. Hij was iel, slordig gekleed en had een ‘Jezus-kapsel’. Zo noemden zij slanke mannen met baardjes en lange krullende haren. Deze Jezus had het allemaal en dat maakte hem nog aantrekkelijker.

Natascha en Linda bestelden een biertje aan de bar en voelden zich als uitgelaten kinderen. Linda scande iedere gespierde man die voorbij liep en Natascha was met haar ene oor al bij het soundchecken in de grote zaal. “Laten we verkassen,” stelde ze voor. Linda knikte en volgde haar vriendin met het biertje morsend in haar hand. Het was al dringen terwijl de avond nog maar net was begonnen. Ze wurmden zich door de menigte heen tot ze bijna vooraan stonden. Natascha had een uitstekend zicht op de eerste band die ging spelen. Deze werd aangekondigd door een klein springerig vrouwtje als een klassieke rockband. De vriendinnen trokken zich terug naar de bar. Ze hadden geen interesse in deze mannen. De leadzanger was een enorme haan en leek zichzelf fantastisch te vinden. Hij zong nummers uit de jaren 60. De muzikanten deden enorm hun best, maar het genre kon de vriendinnen niet bekoren. Zij waren destijds nog niet eens geboren en hadden meer met muziek vanaf de jaren 80.

Plotseling was daar de gitaarman op het zijpodium. De medemuzikanten begonnen zich ook te installeren. Zij bleken de volgende act te zijn. Natascha gooide haar tweede biertje achterover en trok haar vriendin aan haar staart mee. Ze werkten zich met hun ellebogen door het publiek. Vrouwen bekeken hen met achterdocht terwijl mannen lonkten. De vriendinnen zagen niets anders dan een rechte weg naar ‘hun’ band. Ze kwamen vooraan te staan, vele concurrenten achter zich latend. Linda had de fixatie van Natascha voor de gitarist direct herkend. Typisch Natascha, altijd vallend op de schuchtere onbereikbare man. Zij werd enthousiast van de leadzanger, de onverschrokken gangmaker.

Natascha stond helemaal vooraan, bijna op het podium. Haar Jezus stond op een meter afstand en was druk bezig met kabels leggen en snaren spannen. Hij leek haar niet op te merken. ‘Wacht maar tot ik ga dansen!’ stelde ze zichzelf gerust. Ze had haar volledige focus op de man met de gitaar en hoorde niet wat Linda allemaal in haar oor schreeuwde. Dat gaf niets, want ze kende haar vriendin en haar voorkeuren. Linda en de frontman, zij en de gitarist. Alles zou goed komen. Muziek was haar grote liefde. Een muziekman was het hoogst haalbare ideaal. Natascha was een zelfverzekerde vrouw en ze twijfelde er niet aan dat ze haar doel zou bereiken. Aandacht trekken en behouden van de man met de gitaar. Haar Jezus.

De vriendinnen hielden er verschillende theorieën op na over mannen. Natascha was de romantische ziel die viel op onbereikbare mannen. Ze wilde een man voor het leven, spannend en niet direct te peilen. Er moest potentie in zitten, ze kon niet denken in termen als tijdelijk of half werk. Natascha wilde alles of niets. Onbereikbare mannen pasten in dat plaatje. Ze kon over ze dromen, ze aanstaren, ze versieren. Dat deze mannen precies waren en bleven wat ze bij aanvang leken - onbereikbaar – wilde Natascha niet weten. Linda daarentegen wilde een spontane vent, een gangmaker, een feestnummer. Zij wilde juist de zanger van de band die het publiek bespeelde. Plezier maken, leven en genieten in het moment. Voor haar een sociale toegankelijke man. Wanneer het niet langer dan een nacht zou duren, dan had ze in ieder geval plezier gehad.

Met het stempel ‘Blues/Rock’ ging de band los. Gitaargeweld, knallende drums en een extraverte zanger zweepten het publiek op. De vriendinnen begonnen te dansen en bij het tweede nummer had Natascha de smaak te pakken. Ze bewoog haar heupen ritmisch op de klanken. Haar buikdanscursus kwam nu goed van pas en ze wist dat mannen daarvoor smolten. Al dansend hield ze haar ogen strak op de gitaarman gericht. Deze was druk met zijn instrument bezig en gunde haar geen blik waardig. Hij gunde niemand trouwens een blik waardig, het was net of hij zich alleen waande. De leadzanger daarentegen had de donkerharige krullenbol al direct opgemerkt. Hij deed zijn uiterste best haar aandacht te trekken, maar Natascha had geen oog voor hem. De blonde griet naast haar zat hem wel aan te staren, maar dat was zijn type niet. ‘Jammer,’ dacht de zanger, want juist die andere meid intrigeerde hem.

Natascha was het eindelijk gelukt oogcontact met de gitarist te krijgen, voor een seconde. Hij was niet te peilen en hoe langer hij speelde, hoe verder hij weggleed in de muziek. Waarom viel ze altijd op zulke mannen, hij zag haar amper staan. Neem nou de zanger die haar steeds aankeek, die hoefde ze niet. Dat soort mannen flirtte met iedereen, die had je niet voor jezelf. Zo’n schuchtere gitarist was veiliger, want die legde niet makkelijk contact, die ging niet snel vreemd, stuiterden haar gedachten. “Kijk eens wat vrolijker pop!” riep iemand in haar oor. De man irriteerde haar, alles irriteerde haar ineens. Ze stootte Linda aan en wees naar de bar, ze hadden dorst gekregen. De biertjes kregen ze cadeau, al moesten ze daar wel wat sociale praat voor over hebben. De barman overlaadde hen met complimenten en de meiden lachten braaf terug.

De volgende band zette een nummer in, een hit uit betere tijden. Natascha sleurde Linda de dansvloer op en ze gingen los op Doe Maar. Al snel werden ze omringd door andere enthousiastelingen, voornamelijk geïnteresseerde mannen. Het deed de vriendinnen niets, hun hoofd was elders. Natascha probeerde door het dansen haar teleurstelling te overstemmen, Linda was bezig dronken te worden. Ze werden op het ene na het andere rondje getrakteerd. Terwijl Natascha de alcohol moeiteloos weg danste, hing Linda steeds zwaarder aan het biertafeltje vlakbij. Haar favoriete zanger passeerde haar, liep daarna terug en informeerde naar haar vriendin. “Oh, je bedoelt Natascha? Die hoeft jou niet, die wil de gitaarman en verder niemand!” lalde ze. De man droop af. Natascha kwam van de dansvloer en herkende direct de toestand van haar vriendin. “Tijd om naar huis te gaan Lin!” concludeerde ze kordaat en ondersteunde haar naar de garderobe. Ze passeerden de lobby waar de leadzanger en de andere bandleden net op de bank waren neergeploft. Ze keken de mooie wiebelige vriendinnen na en concentreerden zich weer op hun flesje.

“Ze moest jou hebben, Lars! Altijd de gitarist… Wat heb jij wat ik niet heb?” De zanger baalde als een stekker. Hij durfde iedereen aan te spreken, was sociaal, vrolijk en had lef. Maar wanneer hij iemand leuk vond en dat gebeurde niet snel, dan bleef dat onbeantwoord. Hij kon dan trouw en loyaal zijn als een hond… Wat bracht het hem? Niets en niemand. Lars zweeg zoals altijd. Waarom iets zeggen? Waarom woorden verspillen? Zijn gitaar was zijn stem. Zoals een beste vriend, die hij totaal kende en begreep. Hij had geen vrouw gezien, laat staan een geïnteresseerde. Lars had enkel oog voor zijn muziek, daarvoor was hij hier. Geen tijd voor romantische onzin. Hij dronk zijn biertje op, verzamelde zijn spullen en vertrok onder het mompelen van een groet.

De zanger bestelde een nieuw rondje en wilde net een smartlap inzetten tot hij uit zijn ooghoek het krullenmeisje herkende. Ze was alleen. Geen twijfel, geen onzekerheid. Hij liep op haar af en ze raakten in gesprek. Zij had zich vergist zei ze. Ze was verward geraakt door de muziek, voor de gek gehouden. Eenmaal buiten had ze beseft wat ze had gemist. Wie ze had gemist. Ze had verkeerd gekeken en gedacht. Hij moest het zijn, recht onder haar neus. Nog net op tijd. Hij kuste haar voorzichtig op haar mond en zong Elvis voor haar. Gelukkig had hij ook een gitaar, een akoestische. Thuis.

@missnienox