7 ware clichés na liefdesverdriet

@Markus Spiske

Een bloedhekel aan het cliché

Denkende dat ik anders was, onze liefde anders was, dacht ik dat wij de dans konden ontspringen. Clichés golden voor al die anderen en zeker niet voor mij, Wij waren wijzer en wij gingen overwinnen. Grappig dat ik toen in de ‘wij-vorm’ dacht – ik heb het over mijn twaalfjarige relatie, nu zes jaar geleden - terwijl het een grote onemanshow betrof. Geen zorgen, ik heb het niet over mijn huidige relatie (mijn relatie met mezelf) want die lijkt in niets op de vorige. Net als ik en mijn vorige zelf ook als dag en nacht verschillen.

Niemand wil met afgezaagd en voorspelbaar geassocieerd worden. Toch?

'Cliché' – uitdrukking of beeldspraak die heel vaak wordt gebruikt en die daardoor oninteressant en nietszeggend is geworden. Dan geeft 'clichématig' een nog mooier resultaat – voorspelbaar en afgezaagd (Bron: Prisma woordenboek/ uitgeverij Unieboek/Het Spectrum)

We willen allemaal uniek zijn, ook al lijken we in grote lijnen op elkaar. Onze relatie is beter dan die van de buren, ons gras is groener en wij zijn slimmer dan de rest. Droom lekker verder! Door de midlifecrisis waar mijn ex in belandde leerde ik helaas dat ook de clichés over deze identiteitscrisis ergens op gebaseerd waren. Graag blog ik een andere keer over het begrip midlife, nu beperk ik me tot de grootste dooddoeners die ik tijdens de breuk moest aanhoren of via boeken tot me nam. Wat me toen onmogelijk leek, daarvan moet ik nu toegeven dat het klopte. Als een bus.

@Brett Jordan

7 clichés toen & nu:

1. Hij is jou niet waard

Toen vond ik deze opmerking echt tenenkrommend belachelijk. Als hij maar in zou zien hoeveel ik waard was, dan zou hij voor me vechten. Hij zou me gaan missen en spijt krijgen. Niemand kende hem zo goed als ik deed en ik wist dat hij in zijn kern een lieve man was. In het begin was hij zo lief en verzorgend en ik wist zeker dat dat op een dag weer terugkwam. Wat er ooit in zat kon toch niet zomaar verdwenen zijn? Ik verzon duizend excuses voor zijn gedrag; zijn slechte jeugd, zijn schuwe karakter en het lag ook hartstikke aan mij natuurlijk. Dat had hij mij vaak genoeg verteld. Liever had ik kruimels van hem, dan dat ik zonder hem moest leven.

Nu weet ik dat hij mij absoluut niet waard was, want wat we hadden was een liefdeloze toxische relatie. Tegelijk vond ik mezelf toen weinig waard, ik nam genoegen met niets. Pas nu weet ik dat ik waardevol ben en iemand verdien die mij op waarde schat. Hij hield en houdt niet van zichzelf en dat zal nooit veranderen. Ik houd nu wel van mezelf en trek daardoor compleet andere mensen aan. Zelf geworden wie ik wens aan te te trekken is mijn ex totaal niet meer interessant voor mij. Al kwam hij kruipend terug (wat nooit gaat gebeuren). Weten wat je waard bent is zelfliefde en daarmee open je je hart voor een ander.

2. Je mag blij zijn dat je van hem af bent

Ook daar was ik het destijds niet mee eens. Naast alle liefde die ik in het begin nog voor hem voelde, dacht ik dat ik zonder hem niets voorstelde. Als een afhankelijk vogeltje wist ik niet hoe ik alles moest rooien. Hoe moest dat zonder baan, geld, een huis? Zijn positieve eigenschappen uit het prille begin blies ik op, al het negatieve negeerde ik stelselmatig in de periode dat hij niet wist of hij met mij verder wilde. Zes maanden wachtte ik passief af. Op niks. Ik had hem op een voetstuk gezet waar hij helemaal niet hoorde.

Nu weet ik dat zijn chronische negativiteit mij verlamde en leegzoog en alleen al de gedachte dat ik terug moet in die relatie maakt me onpasselijk. . Ja, ik ben zo blij dat ik van hem af ben, net als dat ik dankbaar ben dat ik zelf zo veranderd ben. Al had hij spijt, deze man gaat nooit meer bij mij passen, want mijn vorige zelf is er niet meer. Vrijheid, plezier en positiviteit vullen mijn leven en dat had ik naast hem nooit bereikt. Dus ik ben heel blij en dankbaar zonder hem.

@Andre Hunter

3. Pas op dat je niet verbitterd raakt

Iemand gaf me dat advies op een bruiloft in het eerste jaar na de breuk. Wat een bemoeizucht! Hallo, ik was slachtoffer, zag diegene dan niet wat mijn ex mij allemaal geflikt had? Toen naïef onwetend wat me nog meer voor ellende boven het hoofd hing, zat ik niet op ongevraagd advies te wachten. Zeker niet van een intellectuele gelukkig getrouwde man die ik amper kende. Verbitterd? Nee hoor, ik niet!

Nu weet ik dat ik toen wel degelijk verbitterd was, ik werd immers voor de tweede keer aan de kant gezet voor een ander. Ontrouw leek de rode draad te zijn en in het rouwproces om een verloren liefde beland je niet direct in acceptatie. Na vrij lang in ontkenning te hebben verkeerd, was de machteloze en woedende verongelijkte fase, een vertrouwde om extra lang in rond te hangen. Gelukkig heb ik me daarna via therapie bij de lurven gegrepen en ben ik niet verbitterd geraakt. Ik ben gelukkiger dan ooit, voel me de overwinnaar en als ik eeuwige slachtoffers tegenkom ga ik graag een blokje om. Weer een cliché dat waar is, want verbittering sluipt er zo gemakkelijk in.

4. Als je hier over een paar jaar op terugkijkt lach je erom

Yeah, right! Er was helemaal niets lachwekkend aan de hele situatie met mijn ex. Ontrouw, kinderen in de vernieling, een narcistisch stiefmoeder en nog tig vreselijkheden die ik hier niet eens ga opschrijven. Ik zag destijds niets positiefs aan de hele situatie, want dat was er ook niet. In het begin droomde ik wel even weg over een nieuwe man en hoe heerlijk spannend het daten zou zijn (achteraf wachtte ik hier keurig zes jaar mee), maar toen zat ik nog in de ontkenningsfase. Het was puur overleven en twee verstandige ouders ineen zijn voor onze kids.

Nu weet ik dat het cliché waar is, al zijn we bloed, zweet, tranen en jaren verder. Het is zeker niet vanzelf gegaan om te staan waar ik nu sta, maar ik heb tegelijk nog nooit zoveel gelachen. Ik schater met mijn wijze lieve unieke kinderen, ik lach met vriendinnen, familie en met mezelf. Het is niet dat ik het verleden uitlach, sterker nog; veel is zo triest dat je er bijna om moet janken, maar ik koester de mooie herinneringen. We hebben zelfspot, mijn kinderen en ik. Zij zijn hun vader allang verbaal de baas en komen daar eindelijk voor zichzelf op. Na jaren het thuisfront te zijn geweest waar de kinderen hun wonden likten en moesten afkicken, is ons huis nu warm , harmonieus en gevuld met schaterlachen en dankbaarheid. Ik lach om mijn geweldige leven nu en dat neemt niemand ons meer af.

@Jared Sluyter

5. Hij maakt ruimte voor een passender partner

Dit vond ik ook een dooddoener eerste klas. Ik wilde helemaal geen andere man, want ik had hem geïdealiseerd. Zulke maffe dingen doe je uit overlevingsdrang en als iemand jou niet meer wil. Gewend om te vechten voor liefde, dacht ik dat wanneer je maar hard genoeg je best deed je alles kon overwinnen samen. Dat ik in mijn eentje vocht had ik helemaal niet door. Destijds had ik niet het bewustzijn en de kennis die ik nu heb en deed ik wat op dat moment binnen mijn bereik lag. Daarbij wilde ik hem redden, pleaser die ik was, terwijl ik maar één iemand moest redden. Mezelf.

Als ik dit cliché toen direct letterlijk had genomen was ik voor een rebound-relatie gegaan, maar gelukkig ging ik eerst intensief op zoek naar mezelf. Waarom gebeurde mij dit opnieuw? Waarom viel ik op dit soort emotioneel onbereikbare mannen? Want dit wilde ik nooit meer hoeven meemaken. Zes jaren van zelfontwikkeling later heb ik - tralala - eindelijk een beeld van een gelijkwaardige & passende partner en ben ikzelf ook een compleet andere geliefde geworden. Wetende wat ik waard ben geef ik nu beter mijn grenzen aan en het geweldige is dat dat gewoon geaccepteerd wordt. Ik accepteer geen manipulaties, passief agressief of ander ziek gedrag. Nee, door van mezelf te leren houden vond ik een eenvoudige pure liefde met pit, chemie en geweldige humor. Empathie en emotionele volwassenheid zijn kwaliteiten die ik nu als een must zie bij een toekomstige partner. Ik ben nu vrij en klaar voor een gelijkwaardige partner. Hoe passend wil je het hebben?

6. De tijd heelt (bijna) alle wonden

Toen ik voor de tweede keer met ontrouw werd geconfronteerd, bleek dat ik mijn eerste relatie niet goed verwerkt had. Ik was immers met zoveel pijn en ontelbare vragen achter gebleven en pas toen ik opnieuw door de hel ging verwerkte ik stapje voor stapje tegelijk mijn eerste relatiebreuk. Daarom wist ik zeker dat dit cliché onzin was. Sommige dingen zijn te groot om te helen, zoals een gebroken hart keer op keer. De tijd kon de pot op! Ik las ook dat je voor de verwerking van een relatie de jaren in maanden moest omzetten?! Nou mijn eerste relatie vrat langer aan mij dan negen maanden, net als de tweede die ook niet in twaalf maanden verwerkt was. Welke gek had dit verzonnen, want ik vreesde dat ik voor de rest van mijn leven een verlaten vrouw zou blijven.

Zes jaar later zijn de scherpe kantjes er vanaf. Feit! Misschien dat een ander er langer of korter over doet, ik had het niet zonder mijn therapieën en vriendschappen gered of alle inzichtelijke boeken. En ik heb het hier over liefdesverdriet, want ik kan alleen maar schrijven over dat wat ik ken. Deze vlieger gaat niet op voor het verlies van iemand aan de dood denk ik. Tijd is wel echt je vriend om liefdesverdriet een plek te geven en de rouw minder rauw te laten worden. Het herstel van een relatiebreuk met een narcist heeft extra veel tijd nodig. Dit wist ik eerder allemaal niet en  toch is het voor mij de waarheid. Ik kan mannen weer vertrouwen, ben niet achterdochtig, al weet ik wel dat het ergens op de achtergrond heel soms de kop op kan steken. Maar dat is ok, dit is mijn rafelrandje en littekens hebben tijd nodig om zo goed mogelijk te helen.

@Count Chris