Impuls

Achteraf kon ze niet verklaren waarom ze het deed en vooral niet hoe ze het durfde. Zomaar! Het idee kwam in haar op, ze pakte haar mobiel en maakte een account aan. Zonder aarzeling en zonder plan. Voor ze het wist had ze een nickname en uploadde ze haar eerste foto. Alleen de profieltekst kostte wat tijd. Haar favoriete uitgebreide taalgebruik moest aan banden gelegd, er was te weinig ruimte. Dit maakte haar ineens een beknopt schrijfster - alles voor een actief account. Met een voor haar lang niet gevoeld verlangen wachtte ze op wat er komen zou, maar wat het ook zou zijn, zij was nu zichtbaar. Ze had zichzelf abrupt de wereld in geslingerd en ze kon niet meer terug.

Mila was iemand die alles altijd uitgebreid overdacht, uitkauwde en analyseerde. In haar hoofd had ze een creatieve carrière, maakte ze veelvuldig gebruik van haar talenten en wist ze dat ze speciaal was. Het bleef bij denken. Hier had ze uitgebreid over nagedacht en ze wist dat het faalangst was. Beter dromen over mooie dingen maken en fijne reacties, dan eventuele teleurstellende resultaten en kritiek moeten verduren in het echte leven. Vandaar dat ze uitstekend kon voorbereiden, organiseren en perfectioneren. Mila kon duizend redenen verzinnen waarom iets nog niet kon en beter kon wachten. Ze had nog onvoldoende verstand van computers, ze was te druk met haar kinderen, eerst moest ze een baan voor de zekerheid, ze had meer geld nodig, ze was te oud, ze was niet hip en niemand zou interesse hebben. Haar innerlijke criticus was een bitch, genaamd Victoria. Uit bijgeloof en omdat ze dat een veel mooiere naam vond dan de hare, koos ze haar als nickname. Hier was ze direct over uit en eigenlijk wist ze goed wat ze wilde, de crux zat in het omzetten van al die goede ideeën tot realiteit.

Sinds ze zich kon herinneren was ze anders geweest. Ze haatte het om hetzelfde te zijn. Ze was een voorloper, een trendsetter en wanneer iets bij iedereen leefde deed ze uit principe niet mee. Zo vond zij Facebook jaren geleden vooral draaien om het perfecte plaatje neer willen zetten, lang voordat dit algemeen gezegd werd. Mila weigerde hier aan mee te doen, omdat iedereen het deed. Het leek haar teveel tijd te kosten en zij hoefde niet zo nodig te imponeren. Het feit dat ze in die tijd weinig te imponeren had – geen baan, geen actieve hobby’s, thuismoeder en ongelukkig in haar huwelijk – hielp niet mee. Haar inzichten en analyses waren meestal raak, maar niemand kende die omdat ze onzichtbaar was. De tijdgeest had haar vaak bereikt, net als al die andere intuïtieve mensen, alleen zij deden er iets concreets mee. Mila was hip en actief in haar hoofd en vaak zag zij ontwerpen of ideeën voorbij komen die ze al kende. Alleen zij had het lef niet. “Je bent een passieve trut!” tetterde Victoria in haar oor.

Als klein meisje wist ze haarfijn wat ze wilde en ze deed het gewoon. Actief en vol zelfvertrouwen schreef ze verhalen en toneelstukken, bedacht ze spelletjes en inspireerde ze haar klasgenootjes. Een zelf uitgebracht tijdschrift, leesboekjes voor haar kleine broertje, modeshows op verjaardagen, Mila’s fantasie was grenzeloos en ze liep over van originele ideeën. Hoe ouder ze werd hoe minder ze haar ideeën deelde, want ze hoorde volwassen te worden. Ze raakte ver verwijderd van haar passies, haar talenten en wat nog erger was: haar zelfvertrouwen had ze achtergelaten. Eigenlijk gewoon weggegooid samen met haar kinderlijke nieuwsgierigheid en haar levenslust. Mila werd wat de omgeving van haar verwachtte, wat ze dacht dat de omgeving van haar verwachtte…iemand anders. Ze werd de schooljuf die haar vader in haar zag en die ze diep van binnen niet kon zijn. Ze speelde de geliefde waarvan ze niet goed wist wat die moest doen en als moeder viel ze zichzelf ook tegen. Mila miste de juiste vaardigheden om het leven te leven en zichzelf te mogen zijn.

Op deze manier leefde ze jarenlang het ongelukkige leven dat ze voor zichzelf accepteerde. Er was verzet geweest, ruzies en kinderlijke patronen. Tot op een dag haar vechtlust uitdoofde samen met de liefde. Mila doolde door de dagen en de liefde voor haar kinderen hield haar op de been. Ze wist toen weinig van wat ze nu weet. Haar ziekmakende negatieve gedachtes en haar angst voor het werkelijk leven hielden haar gevangen. Als een bange vogel uit haar liefdesnest gesmeten begon haar leven echt. Zichzelf vastbijtend in ontplooiing en groei en door haar honger naar kennis veranderde ze. Mila werd stukje bij beetje haarzelf. Meer dan alle jaren hiervoor begon ze zichzelf en haar leven te begrijpen. Ze werd niet alleen emotioneel volwassen, maar ze koesterde ook het kind in haar. Verstopt naast angst en levenslust, zat haar kleine Mila – zij die in wezen al wist waar het in het leven om draait. Jezelf zijn, met liefde voor jezelf en daardoor voor anderen. Precies goed zijn zoals je bent en vooral weten wie je bent - een creatief uniek meisje dat ook al is ze 45 nog steeds of opnieuw, speels mag zijn. Vrijheid om te doen en laten wat zij wil. Iets wat veel volwassenen als kind van hun ouders meekregen en Mila zichzelf alsnog mocht leren voelen. Een eyeopener.

Terug naar een maand geleden, naar alle wijze woorden en nieuwe kennis die een mens nog steeds konden laten bevriezen. ’Ik weet het nu wel, maar…. ‘ Dr. Phil zei vaak dat wanneer er een ‘maar’ in een zin kwam, dat je alles daarvoor gerust kon vergeten, het telt niet meer. Mila begreep teveel en deed te weinig, ze was nog steeds zo passief als een steen en zo bang als een hert. Dolgraag wilde ze een blog starten, dit was al jaren terug te lezen in haar dagboeken. Schrijven, inspireren, een positief verschil maken. Anderen een hart onder de riem steken, haar ervaringen delen en van de daken schreeuwen hoe geweldig het is om echt te kunnen veranderen. Van een negatieve naïeve zeurpiet een positieve krachtige vrouw worden, meer dan ooit zichzelf. Zonder twijfels en schaamte en met de nodige zelfspot. Mila wist dat ze het kon, dat ze het in zich had.

Maar ja, een blog? Dan moet de vormgeving top zijn, de content perfect, haar computer nieuw, haar connecties… Mila had geen connecties, geen facebook, geen LinkedIn, geen twitter. Op social media kon je haar googelen tot je een ons woog. Mila bestond daar niet en ze was slim genoeg om te weten dat dit niet helpend zou zijn om te komen waar ze wilde zijn. Straatvrees, pleinvrees of gewoon bang om afgewezen te worden? Jezelf de wijde wereld in slingeren na alle onzichtbare jaren moet je grondig aanpakken: voorwerk doen, oriëntatie, is er al zoiets dat ik wil? Wat is een blog precies en hoe kies je een domeinnaam? Mila had haar hoofd al nachtenlang gebroken over dit soort zaken. Een eigen blog in je hoofd bleef veilig en werd in het echt een onneembare vesting. Haar handige ICT-ex had haar ooit kunnen helpen en nu was haar computer ook bijna overleden. Help!

Mila deed vervolgens eindelijk wat iedereen met gezond verstand doet, ze startte. Ze zette gewoon heel simpel een eerste stap. Mila ging op weg en koos voor een nieuw pad, een onverwachte route. Net als Roodkapje besloot ze van haar hoofdpad te wijken, op weg naar andere mooie bloempjes. Mila wist dat iedere stap telde en haar dichter bij haar doel bracht en haar hoofddoel, een eigen blog, ging ze anders benaderen. Deze stap op Instagram had haar direct wakker geschud en ze herontdekte haar vergeten passies en verzamelingen. Fotografie was zo’n passie en haar Blythe en Sindy dolls werden opnieuw tevoorschijn gehaald. Een paar jaar geleden was haar vintage liefde opgelaaid en was ze begonnen met verzamelen. Door de scheiding had ze alles weggeborgen en nu kwam haar collectie ineens van pas. Mila postte zonder aarzelen haar eerste foto. Haar kinderen werden haar eerste volgers en ze besloot dagelijks een nieuwe foto te uploaden. Al direct kreeg ze positieve reacties en likes, met de dag kreeg ze er nieuwe volgers bij uit de hele wereld. Ze leerde dankzij haar kinderen hashtags in te zetten en niet meer dan een foto per dag te posten. Mila schreef in het Engels en reageerde ook op anderen, ze kon haar oprechte complimenten goed kwijt. Ze vestigde zich tussen de andere liefhebbers en gelijkgestemden en ze raakte er vliegensvlug thuis.

Het mooiste dat Insta haar gaf was het kijken met een nieuwe liefdevolle blik naar al haar schatten om haar heen en naar de wereld op zich. De positieve wisselwerking met anderen, het delen van schoonheid, Mila genoot ervan. Toch was de mooiste bijkomstigheid dat ze nu creëerde en iedere dag iets kunstzinnigs neerzette. Het gaf Mila geweldig veel inspiratie, plezier en vervulling en bevestigde haar talent. Ze was zichtbaar en werkelijk zichzelf.

@missnienox