Pipo is belangrijk

Hij is het treiterpoppetje binnen mijn familie en ik heb hem harteloos behandeld. Hij verdiende beter en daarom straft hij mij door spoorloos te zijn. Net nu ik hem nodig heb voor dit artikel. Ik ben een vinder en daarom zal hij op een dag wel weer opduiken. Waarschijnlijk moet ik daar de hele zolderverdieping voor ontruimen want ik had een geweldige worp om hem kwijt te raken.

De plaats van ontmoeting

Pipo woonde eerst gezellig in de torenwoning van mijn ouders, in het kleinste kamertje. Hij leefde daar in een hoekje op een knus modelbouwplankje. Mijn familie houdt van treinen, modelbouw en miniatuur stillevens. Omringd door stof, kunstgras en een echt toiletgebouw op schaal, had Pipo het reuze naar zijn zin. Er waren een paar vastgelijmde (daarover straks meer) plaatsgenoten, kunstbomen, een prettig bankje, een ware motorfiets en wat losse poppetjes, waaronder Pipo. Tot zover een idylle.

Van je kind moet je het hebben

Standaard wanneer ik mijn ouders bezoek moet ik eventjes in het kleinste kamertje zijn. Niet altijd om te doen wat je moet doen, maar meestal voor de lol. Ik verplaats de elementen en hergroepeer waar mogelijk: Pipo op de kop met zijn hoofd in de toiletpot (de miniatuur, ook ik heb mijn grenzen), de vrolijke dame verstopt in een toiletrol. De losse struiken tussen de gastendoekjes en alle losse poppetjes ergens op hun kop waar ze niet horen. Als sluitstuk draai ik de wc-rol om aan de muur, zodat de vellen naar je toe hangen. Dat maakt mijn moeder echt woest.

Een stalen smoelwerk is een pré

Ik heb zelf altijd gigantisch veel lol om mijn grapjes en ik word het nooit zat om de boel te ontregelen. Het is iets genetisch denk ik. Mijn kinderen sluipen bij opa en oma ook graag het toilet in, om daarna met een subtiele knipoog terug te keren. Als je ontzettend vette binnenpret hebt, dan is een stalen smoelwerk lastig. Daarom maak ik inwendig gniffelend meestal direct een totaal irrelevante opmerking als ik de kamer betreed. “Zeg moeders, wat is de tuin mooi dit jaar!” Mijn ouders fleuren dan direct op en kachelen naar de tuindeur om mij mee te lokken voor een rondleiding. Ondertussen stabiliseert Pipo in zijn toiletpot en alles loopt gesmeerd.

Niets komt zomaar uit de lucht vallen

Behalve een wankel geplaatst poppetje. Nee ik wil zeggen dat er in mijn familie al jaren een ontregelbeleid heerst voor losse (het liefst geliefde) kleine items. Zo droeg ik een losse beugel. Na jaren een vaste slotjesversie te hebben gedragen vergat ik dit ding vaak in te doen. Vervolgens raakte ik de beugel kwijt - onverklaarbaar - foetsie… Zwaar geïrriteerd en zuchtend (iets met intuïtie) ontdekte ik mijn beugel hoog aan de muur netjes aan een schilderijhaakje. De keer erna kwam ik er minder goed vanaf. “Nee, wij hebben jouw beugel niet gezien!” riepen mijn broers samenzweerderig. De zoektocht duurde iets langer en mijn oog viel op ons aquarium. Daar dreef gezellig wiegend mijn schitterende beugel, tussen de algeneters en de neontetra’s. Gillend viste ik mijn ijzerwerkje uit het water terwijl mijn broers wijselijk op hun BMX wegscheurden. Grrrr!

Mijn moeder is niet gek

Na een paar keer haar miniatuurdorp te hebben gefatsoeneerd, pakte ze haar favoriete hobbylijm en plakte alles vast. Ze hoopte zichzelf hiermee verdere ellende te besparen. Een misvatting. Pipo stond nog los en hij wilde graag de rest van het huis onderzoeken – het is een nieuwsgierige menneke. Voortaan lieten we moeders modelhoekje met rust en het kleine gele clowntje maakte een zegetocht door het huis. Er ging een wereld voor hem open! Wat zat het heerlijk in de vensterbank, de lampenkap, het waterreservoir van de senseo, tussen de bouquetreeks en de vele pantoffels van mijn vader. Pipo vond alles even leuk en anders ik wel.

De ultieme wraak bleek zoet

Ik moet het mijn moeder nageven, ze blijft stoïcijns de schade herstellen en groepeert nog steeds keurig mijn ravage. De hobbylijm is inmiddels uitgedroogd en er is opnieuw ouderwets plezier te beleven in hun kleinste kamertje. Al is Pipo inmiddels verdwenen, die woont sinds vorig jaar bij mij. Onuitgenodigd dook hij plotseling op in mijn huis, relaxt hangend in een vetplant op mijn vensterbank. De aanblik was afgrijselijk – ik stond net mijn onschuldige ouders uit te zwaaien.

Ik zal jullie allemaal krijgen

Vervolgens heb ik Pipo misbruikt door hem dagelijks te fotograferen op vreselijk flauwe locaties (staand in een kopje koffie, als onderdeel van een zoekplaatje, als irritante voorbijganger enz.) Zelf had ik er enorm veel plezier in, maar de reacties op de familie-app waren teleurstellend tam. Het is graag of niet, dacht ik en besloot de band met Pipo rigoureus te verbreken. Ik moest van hem af, maar kon hem toch niet weggooien? We hadden immers samen zoveel avonturen beleefd. In een dolle atletische bui smeet ik hem de zolder op en daar zit hij nu ergens te gniffelen.

Het positieve aan dit verhaal over Pipo

Hij gaat gevonden worden, gaat het niet goedschiks dan kwaadschiks. Wij horen bij elkaar. Niet omdat we willen, maar het is karma – voor altijd verbonden door flauwigheid. Familieleden zet je alvast schrap.

Zoekend naar dit irritante mannetje vond ik zowaar mijn lang verdwenen verrekijker! Die had ik net nodig voor een nieuw verhaal, mijn dank is groot.

Tot slot: spontaniteit is prima, impulsiviteit niet altijd (behalve met grapjes!) Denk eerst even na voordat je iets dumpt.

‘Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen!’ – Pipo de Clown

@missnienox

Haal jij ook wel eens een onschuldig grapje uit? Ik lees het graag:)